جاویدنامه اقبال لاهوری

بدوش ماه و به آغوش کهکشان بود است

که هر ستاره جهان است یا جهان بود است

هر زمان گرم فغان مانند چنگ

ناله های دل نواز آموزدش

کی توان گفتن که دارای دل است

آسمان و مهر و مه خاموش و کر

بست نقش این جهان نزد و دور

رنگ حیرت خانهٔ ایام ریخت

نعرهٔ «من دیگرم ، تو دیگری»

صد چراغ اندر فضا افروختند

زمین ازکوکب تقدیر او گردون شود روزی

ز گرداب سپهر نیلگون بیرون شود روزی

هنوز اندر طبیعت می خلد موزون شود روزی

که یزدان را دل از تأثیر او پر خون شود روزی

شعلهٔ او میرد از غوغای شهر

یا لب دریای ناپیدا کنار

بر لب دریا بیاسودم دمی

نیلگون آب از شفق لعل مذاب

در تنم هر ذره چون سیماب شد

آسمان در یک سحاب نور غرق

با دو طلعت این چو آتش آن چو دود

چشم این بیدار و چشم آن بخواب

پیکر خاک خوش بیا ، این سوی عالم جهات

از پی یک نگاه تو کشمکش تجلیات

صاحب شوق و آرزو دل ندهد بکلیات

«تا ابد از ازل بتاز ملک خداست زندگی»

این مه و پروین همه میراث ماست

با نگاه محرمی او را نگر

ای ز خود گم اندکی بیباک شو

گر تو گوئی این مکن آن کن ،کند

پا نهادم اندر آن غار عمیق

اندرو خورشید محتاج چراغ

عقل و هوشم را بدار آویختند

دل تهی از لذت صدق و یقین

غوطه را حایل نگردد نقش آب

تا شباب دیگری آید بدست

بنده چون میرد نمیداند که چیست

از خدا در علم مرگ افزون تریم