ارمغان حجاز اقبال لاهوری

1 ز پیری یاد دارم این دو اندرز نباید جز بجان خویشتن زیست

2 گریز از پیشن مرد فرودست که جان خود گرو کرد و به تن زیست

1 مسلمان را همین عرفان و ادراک که در خود فاش بیندر مزلولاک

2 خدا اندر قیاس مانگنجد شناسنرا که گوید ما عرفناک

1 چه حاجت طول دادن داستان را بحرفی گویم اسرار نهان را

2 جهان خویش ماسودا گران داد چه داند لامکان قدر مکان را

1 بهشتی بهر پاکان حرم هست بهشتی بهر ارباب همم هست

2 بگو هندی مسلمان را که خوش باش بهشتی فی سبیل الله هم هست

1 به ساحل گفت موج بیقراری به فرعونی کنم خود را عیاری

2 گهی بر خویش می پیچم چو ماری گهی رقصم به ذوق انتظاری

1 دوگیتی را صلا از قرأت اوست مسلمان لایموت از رکعت اوست

2 ند اندکشتهٔ این عصربی سوز قیامتها که درقد قامت اوست

1 فرنگی را دلی زیر نگین نیست متاع او همه ملک است دین نیست

2 خداوندی که در طوف حریمش صد ابلیس است و یک روح الامین نیست

1 نه هرکس خود گردهم خود گد از است نه هرکس مست ناز اندر نیاز است

2 قبای لا اله خونین قبانی است که بربالای نامردان درا راست

1 مسلمانی که داندرمز دین را نساید پیش غیر الله جبین را

2 اکر گرد ون بکام او مکردد به کام خود بگر داند زمین را

1 به افرنگی بتان خود را سپردی چه نامردانه درتبخانه مردی

2 خرد بیگانه دل سینه بی سوز که از تاک یناکان می نخوردی