جاویدنامه اقبال لاهوری

1 حوریان را در قصور و در خیام ناله من دعوت سوز تمام

2 آن یکی از خیمه سر بیرون کشید وان دگر از غرفه رخ بنمود و دید

3 هر دلی را در بهشت جاودان دادم از درد و غم آن خاکدان

4 زیر لب خندید پیر پاک زاد گفت «ای جادو گر هندی نژاد»

1 «دست را چون مرکب تیغ و قلم کردی مدار هیچ غم گر مرکب تن لنگ باشد یا عرن

2 از سر شمشیر و از نوک قلم زاید هنر ای برادر ، همچو نور از نار و نار از نارون

3 بی هنر دان نزد بی دین هم قلم هم تیغ را چون نباشد دین نباشد کلک و آهن را ثمن

4 دین گرامی شد بدانا و بنادان خوار گشت پیش نادان دین چو پیش گاو باشد یاسمن

1 شیشهٔ صبر و سکونم ریز ریز پیر رومی گفت در گوشم که خیز

2 آن حدیث شوق و آن جذب و یقین آه آن ایوان و آن کاخ برین

3 با دل پر خون رسیدم بر درش یک هجوم حور دیدم بر درش

4 بر لب شان زنده رود ای زنده رود زنده رود ای صاحب سوز و سرود

1 به آدمی نرسیدی ، خدا چه می‌جویی ز خود گریخته‌ای آشنا چه می‌جویی

2 دگر به شاخ گل آویز و آب و نم درکش پریده رنگ ز باد صبا چه می‌جویی

3 دو قطره خون دلست آنچه مشک می‌نامند تو ای غزال حرم در ختا چه می‌جویی

4 عیار فقر ز سلطانی و جهانگیری است سریر جم بطلب، بوریا چه می‌جویی

1 گرچه جنت از تجلی های اوست جان نیاساید به جز دیدار دوست

2 ما ز اصل خویشتن در پرده ایم طائریم و آشیان گم کرده ایم

3 علم اگر کج فطرت و بد گوهر است پیش چشم ما حجاب اکبر است

4 علم را مقصود اگر باشد نظر می شود هم جاده و هم راهبر