اسرار خودی اقبال لاهوری

کز دام و دد ملولم و انسانم آرزوست

شیر خدا و رستم دستانم آرزوست

گفت آنچه یافت می‌نشود آنم آرزوست

چوب هر نخل که منبر نشود دارکنم

گریهٔ من بر رخ گل ، آب زد

سبزه از هنگامه ام بیدار رست

مصرعی کارید و شمشیری درود

هر چه می بینی ز اسرار خودی است

آشکارا عالم پندار کرد

غیر او پیداست از اثبات او

خویشتن را غیر خود پنداشته‌ست

کاروانش را درا از مدعا ست

اصل او در رزو پوشیده است

تا نگردد مشت خاک تو مزار

فطرت هر شی امین رزو ست

زیر خاک ما شرار زندگی است

زنده تر سوزنده تر تابنده تر

ارتقای ممکنات مضمرش

عالم افروزی بیاموزد ز عشق

گشته ئی روبه مزاج از احتیاج

اصل درد تو همین بیماری است

می کشد شمع خیال ارجمند

نقد خود از کیسه ی ایام گیر

قوتش فرمانده عالم شود

غنچه ها از شاخسار او شکست

ماه از انگشت او شق می شود

تابع فرمان او دارا و جم

گوسفندان در علف زاری مقیم

فارغ از اندیشه ی اعدا بدند

گشت از تیر بلائی سینه ریش

بر علف زار بزان شبخون زدند

از گروه گوسفندان قدیم

در کهستان وجود افکنده سم

اعتبار از دست و چشم و گوش برد

شمع را صد جلوه از افسردن است

آتش ، این خاک از چراغ آرزو

گرم خیز و تیزگام آمد حیات

آرزو افسون تسخیر است و بس

حسن را از عشق پیغام آرزو