اسرار خودی اقبال لاهوری

1 نقطهٔ نوری که نام او خودی است زیر خاک ما شرار زندگی است

2 از محبت می شود پاینده تر زنده تر سوزنده تر تابنده تر

3 از محبت اشتعال جوهرش ارتقای ممکنات مضمرش

4 فطرت او آتش اندوزد ز عشق عالم افروزی بیاموزد ز عشق

1 ای فراهم کرده از شیران خراج گشته ئی روبه مزاج از احتیاج

2 خستگی های تو از ناداری است اصل درد تو همین بیماری است

3 می رباید رفعت از فکر بلند می کشد شمع خیال ارجمند

4 از خم هستی می گلفام گیر نقد خود از کیسه ی ایام گیر

1 قلب را از صبغة الله رنگ ده عشق را ناموس و نام و ننگ ده

2 طبع مسلم از محبت قاهر است مسلم ار عاشق نباشد کافر است

3 تابع حق دیدنش نا دیدنش خوردنش ، نوشیدنش ، خوابیدنش

4 در رضایش مرضی حق گم شود «این سخن کی باور مردم شود»

1 در بنارس برهمندی محترم سر فرو اندر یم بود و عدم

2 بهره ی وافر ز حکمت داشتی با خدا جویان ارادت داشتی

3 ذهن او گیرا و ندرت کوش بود با ثریا عقل او همدوش بود

4 آشیانش صورت عنقا بلند مهر و مه بر شعله ی فکرش سپند

1 مسلم اول شه مردان علی عشق را سرمایه ی ایمان علی

2 از ولای دودمانش زنده ام در جهان مثل گهر تابنده ام

3 نرگسم وارفته ی نظاره ام در خیابانش چو بو آواره ام

4 زمزم ار جوشد ز خاک من ازوست می اگر ریزد ز تاک من ازوست

1 از محبت چون خودی محکم شود قوتش فرمانده عالم شود

2 پیر گردون کز کواکب نقش بست غنچه ها از شاخسار او شکست

3 پنجه ی او پنجه ی حق می شود ماه از انگشت او شق می شود

4 در خصومات جهان گردد حکم تابع فرمان او دارا و جم

1 ای که مثل گل ز گل بالیده‌ای تو هم از بطن خودی زائیده‌ای

2 از خودی مگذر بقا انجام باش قطره‌ای می باش و بحر آشام باش

3 تو که از نور خودی تابنده‌ای گر خودی محکم کنی پاینده‌ای

4 سود در جیب همین سوداستی خواجگی از حفظ این کالاستی

1 طایری از تشنگی بیتاب بود در تن او دم مثال موج دود

2 ریزه ی الماس در گلزار دید تشنگی نظاره ی آب آفرید

3 از فریب ریزه ی خورشید تاب مرغ نادان سنگ را پنداشت آب

4 مایه اندوز نم از گوهر نشد زد برو منقار و کامش تر نشد

1 سبز بادا خاک پاک شافعی عالمی سر خوش ز تاک شافعی

2 فکر او کوکب ز گردون چیده است سیف بران وقت را نامیده است

3 من چه گویم سر این شمشیر چیست آب او سرمایه دار از زندگیست

4 صاحبش بالاتر از امید و بیم دست او بیضا تر از دست کلیم

1 راهب دیرینه افلاطون حکیم از گروه گوسفندان قدیم

2 رخش او در ظلمت معقول گم در کهستان وجود افکنده سم

3 آنچنان افسون نامحسوس خورد اعتبار از دست و چشم و گوش برد

4 گفت سر زندگی در مردن است شمع را صد جلوه از افسردن است