رباعیات همام تبریزی

1 ای منزل دوست خوش هوایی داری فریاد که بوی آشنایی داری

2 من خاک تو را چو سرمه در دیده کشم زیرا که نشان کف پایی داری

1 هر گه که گذر کنم بر آب صافی وز شوق نظر کنم در آب صافی

2 چندان گریم که آب صافی گردد از خون دو چشم من شراب صافی

1 ای نی تو نه همچو من پریشان حالی بی درد برین صفت چرا می‌نالی

2 گیرم که منم ز غصه‌ها مالامال آخر نه تو داری اندرونی خالی

1 ای عاشق رخسار تو چون ما خیلی خود نیست به عاشقان دلت را میلی

2 کس نیست ز عاشقان به زندان لبت گر زان که لبت چنین کند واویلی

1 جان منی ای نگار و سلطان منی سلطان منی ولی به فرمان منی

2 هم سرو و روان هم مه تابان منی کوتاه کنم حدیث جانان منی

1 ای باد اگرش خوش دل و تنها بینی و او را هوس این دل شیدا بینی

2 گویش تو بدان نشان که دی می‌گفتی کاحوال تو چون است بیا تا بینی

1 یک رنج تحمل کنی از صد برهی چون نیک شوی ز صحبت بد برهی

2 چون نفس تو با تو هیچکس را بد نیست فارغ شوی از بدی گر از خود برهی

1 ای نی که به ناله غم همی‌فرسایی وز نغمه خوش طرب همی‌افزایی

2 ببریده‌ای از شکر از آن می‌نالی وین طرفه که بی شکر شکر می‌خایی

1 گه رهزن و گاه رهنمون می‌آیی گاهی ز درون گه ز برون می‌آیی

2 هر لحظه به کسوه‌ای برون می-آیی آگه نشود کسی که چون می‌آیی