غزلیات همام تبریزی

1 ز بهر تو باید مرا زندگانی که شیرین‌تری از زمان جوانی

2 جهان با حضور تو خوش می‌نماید مباد از تو خالی که جان جهانی

3 زمان با وجود تو گوید زمین را که اکنون تو روشن‌تر از آسمانی

1 در غیرتم که با خود همراز و همنشینی در آب عکس خود را زنهار تا نبینی

2 آیینه را نخواهم در صحبتت که زانجا دانی که تا چه غایت زیبا و نازنینی

3 آنگه که دیده باشی رویی بدین ملاحت از خود به سر نیایی با ما کجا نشینی

4 زلف تو را نگویم عنبر کادب نباشد با گرد خاک کویت گویم که عنبرینی

1 پیک مبارک است نسیم سحرگهی مشتاق را همی‌دهد از دوست آگهی

2 جان برخی نسیم که نگذاشت یک زمان کز بوی زلف یار دماغم شود تهی

3 ای باد روح‌پرور همراز خوش نفس یعقوب را بشارت یوسف همی‌دھی

4 این خسته فراق مصیبت رسیده را پیغام می‌رسانی و مرهم همی‌نهی

1 ای آفتاب خوبان وی آیت الهی حسن تو را مسخر از ماه تا به ماهی

2 گر ماه را ز رویت بودی مدد نگشتی وقت خسوف ظاهر بر روی مه سیاهی

3 نی خوبی شما را هرگز بود نهایت نی اشتیاق‌ها را پیدا شود تناهی

4 گر خون عاشقان را ریزی به یک کرشمه از ما گناه باشد گفتن که در گناهی

1 می‌کند بوی تو با باد صبا همراهی خلق را می‌دهد از بوی بهشت آگاهی

2 اثر کفر نماندی به جهان از رویت گر نکردی سر زلفت مدد گمراهی

3 خجلم زان که به رخسار تو گویم ماهی کز تو تا ماه تمام است ز مه تا ماهی

4 آفتاب است که مشهور جهان است به حسن چشم بد دور ز رویت که چو مه پنجاهی

1 اثر لطف خدایی که چنین زیبایی تا تو منظور منی شاکرم از بینایی

2 نیست ما را شب وصل تو میسر زیرا که شب تیره شود روز چو رخ بنمایی

3 چون خیال تو ز پیشم نفسی خالی نیست شرمم آید که شکایت کنم از تنهایی

4 در مه و مهر به یاد تو نظر می‌کردم غیرتم گفت به چشمم که زهی هر جایی

1 ای گل از غنچه کی برون آیی که شدم ز انتظار سودایی

2 بلبلان را نمی‌برد شب خواب تا سحرگه نقاب بگشایی

3 با صبا گفته‌ای که می‌آیم من و این مژده و شکیبایی

4 گر چه پیشم هزار تن بیشند بی تو جان می‌دهم ز تنهایی

1 ای منزل مبارک می‌بخشیم صفایی داری هوای مشکین از بوی آشنایی

2 خاک رهت ببوسم بر روی و دیده مالم کانجا رسیده باشد روزی نشان پایی

3 بر سنگریزه‌هایت چون می‌کنم سلامی آید به گوش جانم بی‌صوت مرحبایی

4 در منزلی که جانان آنجا گذشته باشد با ذره‌های خاکش داریم ماجرایی

1 برای دیدن رویت خوش است بینایی ز بهر نام تو آید به کار گویایی

2 نشسته بر در گوش است جان ما شب و روز بدان هوس که اشارت بدو چه فرمایی

3 ز حسن روی تو رضوان امید می‌دارد که روز حشر مگر روضه را بیارایی

4 چو در بهشت روی می‌نگر در آب حیات ببین مشاهده خویش تا بیاسایی

1 دانی چگونه باشد از دوستان جدایی چون دیده‌ای که ماند خالی ز روشنایی

2 سهل است عاشقان را از جان خود بریدن لیکن ز روی جانان مشکل بود جدایی

3 در دوستی نباید هرگز خلل ز دوری گر در میان جانان مهری بود خدایی

4 هر زر که خالص آید بر یک عیار باشد صد بار اگر در آتش او را بیازمایی