شاه و درویش هلالی جغتایی

1 آن شب آفاق همچو گلشن بود شب نبود آن، که روز روشن بود

2 فلک از آفتاب و بدر منیر قدحی بود پر ز شکر و شیر

3 ماه چون کاسهٔ پنیر شده کوچ‌ها همچو جوی شیر شده

4 سایه ظلمت فگنده بر سر نور ریخته مشک ناب بر کافور

1 شب که در بزم‌گاه مینا رنگ زهره با چنگ راست کرد آهنگ

2 باده از سرخی شفق کردند اختران لعل در طبق کردند

3 شاه را دل به سوی باده کشید باده با مهوشان ساده کشید

4 بهر عشرت نشست در جایی کان گدا را بود تماشایی

1 باز چون ظلمت شب آمد پیش مبتلای فراق شد درویش

2 بامدادان که طفل این مکتب صفحه را شست از سیاهی شب

3 آسمان زد به رسم هر روزه قلم زر به لوح فیروزه

4 اهل مکتب ز خواب برجستند به خیال سبق میانن بستند

1 کرکسی ژاژخای بی‌معنی با همایی فتاد در دعوی

2 گفت کم نیست از تو پایهٔ من زان که مقدار توست سایهٔ من

3 عاقلی گفتش ای فرومایه نیست آن سایه همچو این سایه

4 هر که در سایهٔ همای بود نام او سایهٔ خدای بود

1 کردگارا به بی‌نیازی خویش به کریمی و کارسازی خویش

2 به سهی‌قامتان گلشن ناز به ملامت‌کشان کوی نیاز

3 به صفات جلال و اکرامت نظر خاص و رحمت عامت

4 به سلاطین مسند تحقیق یالکان مسالک توفیق