رباعیات هلالی جغتایی

1 در عشق نکویان چه فراق و چه وصال؟ بدحالی عاشقان بود در همه حال

2 گر وصل بود مدام سوزست و گداز ور هجر بود تمام رنجست و ملال

1 من باده به مردم خردمند خوردم یا از کف خوبان شکرخند خوردم

2 هرگز نخورم ز باده خوردن سوگند حاشا که به جای باده سوگند خورم

1 از درد دل خود به فغانم چه کنم؟ وز زندگی خویش به جانم چه کنم؟

2 صبرست مرا چاره و دانند همه لیکن من بیچاره ندانم، چه کنم؟

1 نی از تو حیات جاودان می‌خواهم نی عیش و تنعم جهان می‌خواهم

2 نی کام دل و راحت جان می‌خواهم آنی که رضای توست آن می‌خواهم

1 تا چشم تو عشوه‌ساز خواهد بودن صد دل‌شده عشق‌باز خواهد بودن

2 تا از طرف تو ناز خواهد بودن از جانب ما نیاز خواهد بودن

1 ای هم‌نفس چند، که یارید به من عاشق شده‌ام، مرا گذارید به من

2 چندم گویید کز فلان دل بردار من دانم و دل، شما چه دارید به من؟

1 کس نیست انیس دل غم‌پرور من تا پاک کند اشک ز چشم تر من

2 سویم هم آب چشم می‌آید بس آن نیز روان می‌گذرد از سر من

1 مسکینم و کوی عاشقی منزل من مسکین من و دیگر دل بی‌حاصل من

2 ای جان حزین تو نیز مسکین کسی مسکین تو مسکین من و مسکین دل من

1 دور از تو صبوری نتواند دل من وصل تو حیات خویش داند دل من

2 آهسته رو ای دوست که دل هم‌ره توست زنهار چنان مرو که ماند دل من

1 سبحان‌الله! چه شکل موزون‌ست این؟ از هرچه گمان برند افزون‌ست این

2 نتوان گفت که چیست یا چون‌ست این؟ کز دایرهٔ خیال بیرون‌ست این