قطعات حزین لاهیجی

1 به خدایی که از اشارت کن عالمی را نموده معماری

2 که مرا شعر و شاعری عار است کاش بودم ازین هنر عاری

3 بارها خواستم کزین ذلّت دوش خود را دهم سبکباری

4 نکته، بی خواست می رسد به لبم چون طبیعی ست نغز گفتاری

1 سپهر از مرگت ای صاف حقیقت، بی صفا گشته نمی ماند به سرکیفیتی، مینای خالی را

2 کشیدی تا ز من دست نوازش، ای چمن پیرا مثل چون بید مجنون گشته ام، آشفته حالی را

3 تو در پیرانه سر رفتیّ و من هم در غمت پیرم به حسرت می کنم هر لحظه یاد خردسالی را

4 نهان ای عرش رفعت، تا ندیدم در دل خاکت ندانستم که پوشد خاک سافل، کوه عالی را

1 دارم آزرده دلی، تنگ تر از دیدهٔ میم شده ام داغ درین دایره چون نقطه جیم

2 نشد از شش جهتم راه گشادی پیدا آه از آن زر، که فتد در گره بخل لئیم

3 دارم از الفت تن شکوه، که نیکو گفتند روح را صحبت ناجنس عذابی ست الیم

4 می رود دم به نوا نالهٔ فرخنده مقام یاد آن روز که بودم به خرابات، مقیم

1 غیر آزاده خاطری که بود برتر از چرخ و انجمش، پایه

2 باقیان، زیر آسمان هستند همچو در زیر ماکیان خایه

3 گر سر از بیضه برکند، باشد مادرش طبع و مرکزش دایه

4 همه از طفلکی، سبک تمکین همه در ناکسی، گران مایه

1 چارپایی شنیده ام مرده است از امیرکبیر، طال بقاه

2 چون که سنجیدم این سخن، گفتم غلط افتاده است در افواه

3 بعد خویش، آن که چون امیر گذاشت کی وجودش شود به مرگ، تباه

4 خلف آن را که هست، خود باقی است خرد آمد برین حدیث گواه

1 یکی از اهل ورع، گاوی را جانب مسجد آدینه بخواند

2 که بیا همره من تا مسجد گاو از دعوت عابد درماند

3 گفت با خود که شگفتی ست شگرف هیچ عاقل سخن این گونه نراند

4 سنّت و فرض، به من فرمان نیست گهر ذکر نیارم افشاند