غزلیات در دیوان اشعار هاتف اصفهانی

1 رفتی و دارم ای پسر بی تو دل شکسته‌ای جسمی و جسم لاغری جانی و جان خسته‌ای

2 می‌شکنی دل کسان ای پسر آه اگر شبی سر زند آه آتشین از دل دلشکسته‌ای

3 منتظرم به کنج غم گریه‌کنان نشانده‌ای خود به کنار مدعی خنده زنان نشسته‌ای

4 زان دو کمند عنبرین تا نروم ز کوی تو سلسله‌ای به پای دل بسته و سخت بسته‌ای

1 گواهی دهد چهرهٔ زرد من که دردی بود بی‌دوا درد من

2 شدم خاک اگر از جفایش مباد نشیند به دامان او گرد من

3 به گلزاری من ای صبا چون رسی بگو با گل ناز پرورد من

4 که گر یک نظر روی من بنگری ترحم کنی بر رخ زرد من

1 بوده است یار بی من اگر دوش با رقیب یا من به قتل می‌رسم امروز یا رقیب

2 شکر خدا که مرد به ناکامی و ندید مرگ مرا که می‌طلبد از خدا رقیب

3 با یار شرح درد جدائی چسان دهم چون یک نفس نمی‌شود از وی جدا رقیب

4 هم آشناست با تو و هم محرم ای دریغ ظلم است با سگ تو بود آشنا رقیب

1 دل زارم بود در صیدگاه عشق نخجیری که بر وی هر زمان ابرو کمانی می‌زند تیری

1 بی من و غیر اگر باده خورد نوشش باد یاد من گو نکند غیر فراموشش باد

2 یار بی‌غیر که می در قدحش خون گردد خون من گر همه ریزد به قدح نوشش باد

3 سرو اگر جلوه کند با تن عریان به چمن شرمی از جلوهٔ آن سرو قبا پوشش باد

4 دوش می‌گفت که خونت شب دیگر ریزم امشب امید که یاد از سخن دوشش باد

1 دانی که دلبر با دلم چون کرد و من چون کردمش او از جفا خون کرد و من از دیده بیرون کردمش

2 گفتا چه شد آن دل که من از بس جفا خون کردمش گفتم که با خون جگر از دیده بیرون کردمش

3 گفت آن بت پیمان‌گسل جستم ازو چون حال دل خون ویم بادا بحل کز بس جفا خون کردمش

4 ناصح که می‌زد لاف عقل از حسن لیلی وش بتان یک شمه بنمودم به او عاشق نه مجنون کردمش

1 به یک نظاره چون داخل شدی در بزم میخواران گرفتی جان ز مستان و ربودی دل ز هشیاران

2 چه حاصل از وفاداری من کان بی‌وفا دارد وفا با بی‌وفایان، بی‌وفائی با وفاداران

3 تویی کافشاند و ریزد به کشت دوست و دشمن سموم قهر تو اخگر سحاب لطف تو باران

4 به جان و دل تو را هر سو خریداری بود چون من به سیم و زر اگر بوده است یوسف را خریداران

1 چه شود به چهرهٔ زرد من نظری برای خدا کنی که اگر کنی همه درد من به یکی نظاره دوا کنی

2 تو شهی و کشور جان تو را تو مهی و جان جهان تو را ز ره کرم چه زیان تو را که نظر به حال گدا کنی

3 ز تو گر تفقدو گر ستم، بود آن عنایت و این کرم همه از تو خوش بود ای صنم، چه جفا کنی چه وفا کنی

4 همه جا کشی می لاله گون ز ایاغ مدعیان دون شکنی پیالهٔ ما که خون به دل شکستهٔ ما کنی

1 چه گویمت که دلم از جدائیت چون است دلم جدا ز تو دل نیست قطرهٔ خون است

2 تو کرده‌ای دل من خون و تا ز غصه کنی دوباره خون به دلم پرسیم دلت چون است

3 نه زلف و خال و رخ لیلی، آن دگر چیز است که آفت دل و صبر و قرار مجنون است

4 ز مور کمترم و می‌کشم به قوت عشق به دوش باری، کز حد پیل افزون است

1 گه ره دیر و گهی راه حرم می‌پویم مقصدم دیر و حرم نیست تو را می‌جویم