مثنوی‌ها قدسی مشهدی

1 مرا این نغمه مالد دم به دم گوش که بلبل در چمن عیب است خاموش

2 ز لب مهر خموشی زود برگیر زبان را در پس دندان مکن پیر

3 چه خاموشی، چمن را گوش کر نیست فغان عندلیبان بی‌اثر نیست

4 محیط جسم را نطق است گوهر زبان بی سخن، برگی‌ست بی بر

1 اگر عمر ابد خواهی در ایام ز آب چشمه اچول طلب، کام

2 سکندر آب اگر زین چشمه می‌خورد برای چشمه حیوان نمی‌مرد

3 ندارد قدر این آب، آب حیوان ازان تن زنده می‌ماند ازین جان

4 صفای چشمه بین، کز چند فرسنگ نماید سنگ در آب، آب در سنگ

1 زهی عالی بنا کز پایداری بقا را کرده تعلیم استواری

2 مقام خوابگاه پادشاهی مهیّا شد به تایید الهی

3 سراسر نور چون کاشانه چشم شده مردم‌نشین چون خانه چشم

4 در و بامش همه عنبرسرشت است که گویی خانه چشم بهشت است

1 صدف‌وار این جلد گوهرنگار لبالب بود از در شاه‌وار

2 به حسن و صفا می‌برد دل ز چنگ کجا نقش ارژنگ و این آب و رنگ

3 چنین صنعتی کس نبرده به کار به جز صانع دست صنعت‌نگار

4 کسی کاین چنین لعبتی ساز کرد مگویید نیرنگ، اعجاز کرد

1 دوش به رسواشدن عالمی بود سرم بر سر زانو دمی

2 ناخن طبعم پی مضمون بکر عقده‌گشا گشت ز گیسوی فکر

3 معنی باریک گزیدم بسی چون مژه، مو در خره چیدم بسی

4 شب همه شب خاک هجا بیختم بر سر هرکس قدری ریختم