ملمعات - ملمعات گیلکی در دیوان اشعار قاسم انوار
1 می دلار نحانیی یعنی که چه؟ کین بغم سو جا منی یعنی که چه؟
2 می‌نیاری یاد هرگز هیچ کو وی ترا آرام یی یعنی که چه؟
3 توبه کد از عشق گریی قاسمی وا به این صد جام نی یعنی که چه؟
1 با گیل دلبر گفتم که: ای جان تی دوست داریم، تی بنده فرمان
2 خندید چون گل و ز ناز می گفت : هینی خوآندی، هینی و ساکان
3 گفتم: غریبم و آنگاه عاشق می دا نپرسی مسکین غریبان؟
4 دل تی غلامی، جان تی کمینه خواوا و مفروش می دین و ایمان
1 یارب، این درد فراقا چه دوا شایه کدن خبر آشوم، مگر تیغ و کفن در گردن
2 می دل و جان به هجران تو گر همچین بو وادلی! وای به دل! وای به من! وای به من!
3 واخوری باده گلگون به سعادت همه شو می همه روج به غم خون جگر وا خوردن
4 بس تب هجر بکشتیم که لاوی لاوی اگه گوییم به وصل تو که: جان در تن تن؟
1 بتا، به تارک هجران دل مرا بوزی چه کرده‌ام؟ چه شد آخر؟ بگو چرا بوزی؟
2 ترا که ترک ختا گفتم و نگفتم: گیل مرا ز عین تکبر بدین خطا بوزی
3 چه دیده‌ای، چه شنیدی ز قاسمی؟ کو را به جور و ظلم و ستمکاری و جفا بوزی
1 دیشب آن گیل دل‌افروز، که بیمار اویم اتفاقا به من افتاد گذارش ز قضا
2 گفت: هان چونی و تی حال به می عشق چه بو؟ گفتمش: هیچ کساواتی مرا کار مبا
3 من درویش ستم‌دیده چو بیمار توام روشن است این که: به هر حال چنین زار بسا
4 قاسم از خنده آن یار شد از دست تمام گفت: خابوزیه از عشق ترا باد بقا!
1 گفتم: ای جان، ز درم باز آیی گفت: دلدار که می بازایی
2 گفتمش: عاشق مسکین توام گفت: خا دانه وزم بین شایی
3 گفتمش: خیره مراجی خودی خنده زد گفت: لجورستانی
4 گفتمش: رو بنما، گفت بناز: کین گدا را بین هوس باشایی
1 قبله جان من تویی، گیل فرشته رنگ و بو ماه سپهر مکرمت، سرو ریاض آرزو
2 گیل نه‌ای، فرشته‌ای، وز دل و جان سرشته‌ای گیل که بو؟ که بو چنین حوروَش و فرشته‌خو؟
3 می دل و دین تی فدا، خوا ببری که وس خوشی قبله تویی، کجا روم شهر به شهر و کو به کو؟
4 تی سر زلف مشک‌بو، آنچه به من کری ز جان شرح دهم، اگر بود، با تو مجال، مو به مو
1 مرا که چشم تو از ناوک بلا بوزه غریب و خسته و مهجور بی‌خطا بوزه
2 شنیده‌ام که: دوا درد را کند چاره چه چاره، چون که من خسته را دوا بوزه؟
3 رقیب را چو سوال از وصال او کردم بلا بوزه، من دل‌خسته را بلا بوزه؟
4 مگر که چشم تو سودای کافری دارد که تُرک غمزه‌زن اولاد مصطفی بوزه