پادشاهی یزدگرد در شاهنامه ابوالقاسم فردوسی

1 چو بشنید ماهوی بیدادگر سخن‌ها کجا گفت او را پسر

2 چنین گفت با آسیابان که خیز سواران ببر خون دشمن بریز

3 چو بشنید از او آسیابان سخن نه سر دید از آن کار پیدا نه بن

4 شبانگاه نیران خرداد ماه سوی آسیابان رفت نزدیک شاه

1 فرستادهٔ نیز چون برق و رعد فرستاد تازان به نزدیک سعد

2 یکی نامه‌ای بر حریر سپید نویسنده بنوشت تابان چوشید

3 به عنوان بر از پور هرمزد شاه جهان پهلوان رستم نیک خواه

4 سوی سعد و قاص جوینده جنگ جهان کرده بر خویشتن تار و تنگ

1 چو بگذشت زو شاه شد یزدگرد به ماه سفندار مذ روز ارد

2 چه گفت آن سخنگوی مرد دلیر چو از گردش روز برگشت سیر

3 که باری نزادی مرا مادرم نگشتی سپهر بلند از برم

4 به پرگار تنگ و میان دو گوی چه گویم جز از خامشی نیست روی

1 چو بشنید سعد آن گرانمایه مرد پذیره شدش با سپاهی چو گرد

2 فرود آوریدندش اندر زمان بپرسید سعد از تن پهلوان

3 هم از شاه و دستور و ز لشکرش ز سالار بیدار و ز کشورش

4 ردا زیر پیروز بفگند و گفت که ما نیزه و تیغ داریم جفت

1 یکی نامه بنوشت دیگر بطوس پر از خون دل و روی چون سندروس

2 نخست آفرین کرد بر دادگر کزو دید نیرو و بخت و هنر

3 خداوند پیروزی و فرهی خداوند دیهیم شاهنشهی

4 پی پشه تا پر و چنگ عقاب به خشکی چو پیل و نهنگ اندر آب

1 وزان جایگه برکشیدند کوس ز بست و نشاپور شد تا به طوس

2 خبر یافت ماهوی سوری ز شاه که تا مرز طوس اندر آمد سپاه

3 پذیره شدش با سپاه گران همه نیزه داران جوشن وران

4 چو پیداشد آن فر و اورند شاه درفش بزرگی و چندان سپاه

1 فرخ زاد هرمزد با آب چشم به اروند رود اندر آمد بخشم

2 به کرخ اندر آمد یکی حمله برد که از نیزه داران نماند ایچ گرد

3 هم آنگه ز بغداد بیرون شدند سوی رزم جستن به هامون شدند

4 چو برخاست گرد نبرد از میان شکست اندر آمد به ایرانیان

1 چو ماهوی دل را برآورد گرد بدانست کو نیست جز یزدگرد

2 بدو گفت بشتاب زین انجمن هم اکنون جدا کن سرش را ز تن

3 و گرنه هم اکنون ببرم سرت نمانم کسی زنده از گوهرت

4 شنیدند ازو این سخن مهتران بزرگان بیدار و کنداوران

1 یکی پهلوان بود گسترده کام نژادش ز طرخان و بیژن بنام

2 نشستش به شهر سمرقند بود بران مرز چندیش پیوند بود

3 چو ماهوی بدبخت خودکامه شد ازو نزد بیژن یکی نامه شد

4 که ای پهلوان زادهٔ بی‌گزند یکی رزم پیش آمدت سودمند

1 بفرمود تابرکشیدند نای سپاه اندر آمد چو دریا ز جای

2 برآمد یکی ابر و برشد خروش همی کر شد مردم تیزگوش

3 سنانهای الماس در تیره گرد چو آتش پس پردهٔ لاژورد

4 همی نیزه بر مغفر آبدار نیامد به زخم اندرون پایدار