پادشاهی یزدگرد در شاهنامه ابوالقاسم فردوسی

1 چو ماهوی دل را برآورد گرد بدانست کو نیست جز یزدگرد

2 بدو گفت بشتاب زین انجمن هم اکنون جدا کن سرش را ز تن

3 و گرنه هم اکنون ببرم سرت نمانم کسی زنده از گوهرت

4 شنیدند ازو این سخن مهتران بزرگان بیدار و کنداوران

1 چو بشنید ماهوی بیدادگر سخن‌ها کجا گفت او را پسر

2 چنین گفت با آسیابان که خیز سواران ببر خون دشمن بریز

3 چو بشنید از او آسیابان سخن نه سر دید از آن کار پیدا نه بن

4 شبانگاه نیران خرداد ماه سوی آسیابان رفت نزدیک شاه

1 چنین دادخوانیم بر یزدگرد وگرکینه خوانیم ازین هفت گرد

2 اگر خود نداند همی کین و داد مرا فیلسوف ایچ پاسخ نداد

3 وگر گفت دینی همه بسته گفت بماند همی پاسخ اندر نهفت

4 اگر هیچ گنجست ای نیک رای بیارای و دل را به فردا مپای

1 کس آمد به ماهوی سوری بگفت که شاه جهان گشت با خاک جفت

2 سکوبا و قسیس و رهبان روم همه سوگواران آن مرز و بوم

3 برفتند با مویه برنا و پیر تن شاه بردند زان آبگیر

4 یکی دخمه کردند او رابه باغ بلند و بزرگیش برتر ز راغ

1 چنین تا به بیژن رسید آگهی که ماهوی بگرفت تخت مهی

2 بهر سوی فرستاد مهر و نگین همی رام گردد برو بر زمین

3 کنون سوی جیحون نهادست روی به پرخاش با لشکری جنگجوی

4 بپرسید بیژن که تاجش که داد بروکرد گوینده آن کاریاد

1 چو بیژن سپه را همه راست کرد به ایرانیان برکمین خواست کرد

2 بدانست ماهوی و از قلبگاه خروشان برفت ازمیان سپاه

3 نگه کرد بیژن درفشش بدید بدانست کو جست خواهد گزید

4 به برسام فرمود کز قلبگاه به یکسو گذار آنک داری سپاه

1 چو بگذشت سال ازبرم شست و پنج فزون کردم اندیشهٔ درد و رنج

2 به تاریخ شاهان نیاز آمدم به پیش اختر دیرساز آمدم

3 بزرگان و با دانش آزادگان نبشتند یکسر همه رایگان

4 نشسته نظاره من از دورشان تو گفتی بدم پیش مزدورشان