پادشاهی شاپور ذوالاکتاف در شاهنامه ابوالقاسم فردوسی

1 به شبگیر شاپور یل برنشست همی رفت جوشان کمانی به دست

2 سیه جوشن خسروی در برش درفشان درفش سیه بر سرش

3 ز دیوار دژ مالکه بنگرید درفش و سر نامداران بدید

4 چو گل رنگ رخسار و چون مشک موی به رنگ طبرخون گل مشک بوی

1 چو یک چند بگذشت بر شاه روز فروزنده شد تاج گیتی فروز

2 ز غسانیان طایر شیردل که دادی فلک را به شمشیر دل

3 سپاهی ز رومی و از قادسی ز بحرین و از کرد وز پارسی

4 بیامد به پیرامن طیسفون سپاهی ز اندازه بیش اندرون

1 عرض‌گاه و دیوان بیاراستند کلید در گنجها خواستند

2 سپاه انجمن شد چو روزی بداد سرش پر ز کین و دلش پر ز باد

3 از ایران همی راند تا مرز روم هرانکس که بود اندران مرز و بوم

4 بکشتند و خانش همی سوختند جهانی به آتش برافروختند

1 چو پالیزبان گفت و موبد شنید به روشن روان مرد دانا بدید

2 که آن شیردل مرد جز شاه نیست همان چهر او جز در گاه نیست

3 فرستاده‌ای جست روشن‌روان فرستاد موبد بر پهلوان

4 که پیدا شد آن فر شاپور شاه تو از هر سوی انجمن کن سپاه

1 ز شاپور زان‌گونه شد روزگار که در باغ با گل ندیدند خار

2 ز داد و ز رای و ز آهنگ اوی ز بس کوشش و جنگ و نیرنگ اوی

3 مر او را به هر بوم دشمن نماند بدی را به گیتی نشیمن نماند

4 چو نومید شد او ز چرخ بلند بشد سالیانش به هفتاد و اند

1 یکی مرد بود از نژاد سران هم از تخمهٔ نامور قیصران

2 برانوش نام و خردمند بود زبان و روانش پر از بند بود

3 بدو گفت لشکر که قیصر تو باش برین لشکر و بوم مهتر تو باش

4 به گفتار تو گوش دارد سپاه بیفروز تاج و بیارای گاه

1 ز خاور چو خورشید بنمود تاج گل زرد شد بر زمین رنگ ساج

2 ز گنجور دستور بستد کلید خورش خانه و خمهای نبید

3 بدژدر هرانکس که بد مهتری وزان جنگیان رنج دیده سری

4 خورشها فرستاد و چندی نبید هم از بویها نرگس و شنبلید

1 چنان بد که یک روز با تاج و گنج همی داشت از بودنی دل به رنج

2 ز تیره شب اندر گذشته سه پاس بفرمود تا شد ستاره‌شناس

3 بپرسیدش از تخت شاهنشهی هم از رنج وز روزگار بهی

4 منجم بیاورد صلاب را بینداخت آرامش و خواب را

1 چو شب دامن روز اندر کشید درفش خور آمد ز بالا پدید

2 بفرمود شاپور تا شد دبیر قلم خواست و انقاس و مشک و حریر

3 نوشتند نامه به هر مهتری به هر پادشاهی و هر کشوری

4 سرنامه کرد آفرین مهان ز ما بنده بر کردگار جهان

1 ز شاهیش بگذشت پنجاه سال که اندر زمانه نبودش همال

2 بیامد یکی مرد گویا ز چین که چون او مصور نبیند زمین

3 بدان چربه دستی رسیده به کام یکی برمنش مرد مانی به نام

4 به صورتگری گفت پیغمبرم ز دین‌آوران جهان برترم