پادشاهی شاپور ذوالاکتاف در شاهنامه ابوالقاسم فردوسی

1 به شاهی برو آفرین خواندند همه مهتران گوهر افشاندند

2 یکی موبدی بود شهرو به نام خردمند و شایسته و شادکام

3 بیامد به کرسی زرین نشست میان پیش او بندگی را ببست

4 جهان را همی داشت با داد و رای سپه را به هر نیک و بد رهنمای

1 چو یک چند بگذشت بر شاه روز فروزنده شد تاج گیتی فروز

2 ز غسانیان طایر شیردل که دادی فلک را به شمشیر دل

3 سپاهی ز رومی و از قادسی ز بحرین و از کرد وز پارسی

4 بیامد به پیرامن طیسفون سپاهی ز اندازه بیش اندرون

1 به شبگیر شاپور یل برنشست همی رفت جوشان کمانی به دست

2 سیه جوشن خسروی در برش درفشان درفش سیه بر سرش

3 ز دیوار دژ مالکه بنگرید درفش و سر نامداران بدید

4 چو گل رنگ رخسار و چون مشک موی به رنگ طبرخون گل مشک بوی

1 ز خاور چو خورشید بنمود تاج گل زرد شد بر زمین رنگ ساج

2 ز گنجور دستور بستد کلید خورش خانه و خمهای نبید

3 بدژدر هرانکس که بد مهتری وزان جنگیان رنج دیده سری

4 خورشها فرستاد و چندی نبید هم از بویها نرگس و شنبلید

1 چنان بد که یک روز با تاج و گنج همی داشت از بودنی دل به رنج

2 ز تیره شب اندر گذشته سه پاس بفرمود تا شد ستاره‌شناس

3 بپرسیدش از تخت شاهنشهی هم از رنج وز روزگار بهی

4 منجم بیاورد صلاب را بینداخت آرامش و خواب را

1 چنین تا برآمد برین چندگاه به ایران پراگنده گشته سپاه

2 به روم آنک شاپور را داشتی شب و روز تنهاش نگذاشتی

3 کنیزک نبودی ز شاپور شاد ازان کش ز ایرانیان بد نژاد

4 شب و روز زان چرم گریان بدی دل او ز شاپور بریان بدی

1 چو بر زد سر از برج شیر آفتاب ببالید روز و بپالود خواب

2 به جشن آمدند آنک بودی به شهر بزرگان جوینده از جشن بهر

3 کنیزک سوی چاره بنهاد روی چنانچون بود مردم چاره‌جوی

4 چو ایوان خالی به چنگ آمدش دل شیر و چنگ و پلنگ آمدش

1 ببود آن شب و خورد و گفت و شنید سپیده چو از کوه سر بر کشید

2 چو زرین درفشی برآورد راغ بر میهمان شد خداوند باغ

3 بدو گفت روز تو فرخنده باد سرت برتر از بر بارنده باد

4 سزای تومان جایگاهی نبود به آرام شایسته گاهی نبود

1 چو پالیزبان گفت و موبد شنید به روشن روان مرد دانا بدید

2 که آن شیردل مرد جز شاه نیست همان چهر او جز در گاه نیست

3 فرستاده‌ای جست روشن‌روان فرستاد موبد بر پهلوان

4 که پیدا شد آن فر شاپور شاه تو از هر سوی انجمن کن سپاه

1 بسی برنیامد برین روزگار که شد مردم لشکری شش هزار

2 فرستاد شاپور کارآگهان سوی طیسفون کاردیده مهان

3 بدان تا ز قیصر دهند آگهی ازان برز درگاه با فرهی

4 برفتند کارآگهان ناگهان نهفته بجستند کار جهان