پادشاهی اردشیر در شاهنامه ابوالقاسم فردوسی

1 بیامد به شبگیر دستور شاه همی کرد کودک به میدان سپاه

2 یکی جامه و چهر و بالا یکی که پیدا نبد این ازان اندکی

3 به میدان تو گفتی یکی سور بود میان اندرون شاه شاپور بود

4 چو کودک به زخم اندر آورد گوی فزونی همی جست هر یک بدوی

1 به دل گفت موبد که بد روزگار که فرمان چنین آمد از شهریار

2 همه مرگ راییم برنا و پیر ندارد پسر شهریار اردشیر

3 گر او بی‌عدد سالیان بشمرد به دشمن رسد تخت چون بگذرد

4 همان به کزین کار ناسودمند به مردی یکی کار سازم بلند

1 الا ای خریدار مغز سخن دلت برگسل زین سرای کهن

2 کجا چون من و چون تو بسیار دید نخواهد همی با کسی آرمید

3 اگر شهریاری و گر پیشکار تو ناپایداری و او پایدار

4 چه با رنج باشی چه با تاج و تخت ببایدت بستن به فرجام رخت

1 چو هنگامه زادن آمد فراز ازان کار بر باد نگشاد راز

2 پسر زاد پس دختر اردوان یکی خسروآیین و روشن‌روان

3 از ایوان خویش انجمن دور کرد ورا نام دستور شاپور کرد

4 نهانش همی داشت تا هفت سال یکی شاه نو گشت با فر و یال

1 بسی برنیامد برین روزگار که سرو سهی چون گل آمد به بار

2 چو نه ماه بگذشت بر ماه‌روی یکی کودک آمد به بالای اوی

3 تو گفتی که بازآمد اسفندیار وگر نامدار اردشیر سوار

4 ورا نام شاپور کرد اورمزد که سروی بد اندر میان فرزد

1 چو از روم وز چین وز ترک و هند جهان شد مر او را چو رومی پرند

2 ز هر مرز پیوسته شد باژ و ساو کسی را نبد با جهاندار تاو

3 همه مهتران را ز ایران بخواند سزاوار بر تخت شاهی نشاند

4 ازان پس شهنشاه بر پای خاست به خوبی بیاراست گفتار راست

1 چو بر تخت بنشست شاه اردشیر بشد پیش گاهش یکی مرد پیر

2 کجا نام آن پیر خراد بود زبان و روانش پر از داد بود

3 چنین داد پاسخ که ای شهریار انوشه بدی تا بود روزگار

4 همیشه بوی شاد و پیروزبخت به تو شادمان کشور و تاج و تخت

1 چو شاپور شد همچو سرو بلند ز چشم بدش بود بیم گزند

2 نبودی جدا یک زمان ز اردشیر ورا همچو دستور بودی وزیر

3 نپرداختی شاه روزی ز جنگ به شادی نبودیش جای درنگ

4 چو جایی ز دشمن بپرداختی دگر بدکنش سر برافراختی

1 چو سال اندر آمد به هفتاد و هشت جهاندار بیدار بیمار گشت

2 بفرمود تا رفت شاپور پیش ورا پندها داد ز اندازه بیش

3 بدانست کامد به نزدیک مرگ همی زرد خواهد شدن سبز برگ

4 بدو گفت کاین عهد من یاددار همه گفت بدگوی را باددار

1 به گفتار این نامدار اردشیر همه گوش دارید برنا و پیر

2 هرانکس که داند که دادار هست نباشد مگر پاک و یزدان پرست

3 دگر آنک دانش مگیرید خوار اگر زیردستست و گر شهریار

4 سه دیگر بدانی که هرگز سخن نگردد بر مرد دانا کهن