پادشاهی اردشیر در شاهنامه ابوالقاسم فردوسی

1 به بغداد بنشست بر تخت عاج به سر برنهاد آن دلفروز تاج

2 کمر بسته و گرز شاهان به دست بیاراسته جایگاه نشست

3 شهنشاه خواندند زان پس ورا ز گشتاسپ نشناختی کس ورا

4 چو تاج بزرگی به سر برنهاد چنین کرد بر تخت پیروزه یاد

1 بدانگه که شاه اردوان را بکشت ز خون وی آورد گیتی به مشت

2 بدان فر و اورند شاه اردشیر شده شادمان مرد برنا و پیر

3 که بنوشت بیدادی اردوان ز داد وی آبادتر شد جهان

4 چنو کشته شد دخترش را بخواست بدان تا بگوید که گنجش کجاست

1 به دل گفت موبد که بد روزگار که فرمان چنین آمد از شهریار

2 همه مرگ راییم برنا و پیر ندارد پسر شهریار اردشیر

3 گر او بی‌عدد سالیان بشمرد به دشمن رسد تخت چون بگذرد

4 همان به کزین کار ناسودمند به مردی یکی کار سازم بلند

1 چو هنگامه زادن آمد فراز ازان کار بر باد نگشاد راز

2 پسر زاد پس دختر اردوان یکی خسروآیین و روشن‌روان

3 از ایوان خویش انجمن دور کرد ورا نام دستور شاپور کرد

4 نهانش همی داشت تا هفت سال یکی شاه نو گشت با فر و یال

1 بیامد به شبگیر دستور شاه همی کرد کودک به میدان سپاه

2 یکی جامه و چهر و بالا یکی که پیدا نبد این ازان اندکی

3 به میدان تو گفتی یکی سور بود میان اندرون شاه شاپور بود

4 چو کودک به زخم اندر آورد گوی فزونی همی جست هر یک بدوی

1 چو شاپور شد همچو سرو بلند ز چشم بدش بود بیم گزند

2 نبودی جدا یک زمان ز اردشیر ورا همچو دستور بودی وزیر

3 نپرداختی شاه روزی ز جنگ به شادی نبودیش جای درنگ

4 چو جایی ز دشمن بپرداختی دگر بدکنش سر برافراختی

1 کنون بشنو از دخت مهرک سخن ابا گرد شاپور شمشیرزن

2 چو لختی برآمد برین روزگار فروزنده شد دولت شهریار

3 به نخچیر شد شاه روزی پگاه خردمند شاپور با او به راه

4 به هر سو سواران همی تاختند ز نخچیر دشتی بپرداختند

1 بسی برنیامد برین روزگار که سرو سهی چون گل آمد به بار

2 چو نه ماه بگذشت بر ماه‌روی یکی کودک آمد به بالای اوی

3 تو گفتی که بازآمد اسفندیار وگر نامدار اردشیر سوار

4 ورا نام شاپور کرد اورمزد که سروی بد اندر میان فرزد

1 کنون از خردمندی اردشیر سخن بشنو و یک به یک یادگیر

2 بکوشید و آیین نیکو نهاد بگسترد بر هر سوی مهر و داد

3 به درگاه چون خواست لشکر فزون فرستاد بر هر سوی رهنمون

4 که تا هرکسی را که دارد پسر نماند که بالا کند بی‌هنر

1 چو از روم وز چین وز ترک و هند جهان شد مر او را چو رومی پرند

2 ز هر مرز پیوسته شد باژ و ساو کسی را نبد با جهاندار تاو

3 همه مهتران را ز ایران بخواند سزاوار بر تخت شاهی نشاند

4 ازان پس شهنشاه بر پای خاست به خوبی بیاراست گفتار راست