داستان خاقان چین در شاهنامه ابوالقاسم فردوسی

1 همی رفت پیران پر از درد و بیم شد از کار رستم دلش به دو نیم

2 بیامد بنزدیک ایران سپاه خروشید کای مهتر رزم خواه

3 شنیدم کزین لشکر بی شمار مرا یاد کردی بهنگام کار

4 خرامیدم از پیش آن انجمن بدین انجمن تا چه خواهی ز من

1 گهار گهانی بدان جایگاه گوی شیرفش با درفش سیاه

2 برآشفت چون ترگ رستم بدید خروشی چو شیر ژیان برکشید

3 بدو گفت من کین ترکان چین بخواهم ز سگزی برین دشت کین

4 برانگیخت اسپ از میان سپاه بیامد بر پیلتن کینه‌خواه

1 دبیر جهاندیده را پیش خواند سخن هرچ بایست با او براند

2 بفرمود تا نامهٔ خسروی ز عنبر نوشتند بر پهلوی

3 سرنامه کرد آفرین خدای کجا هست و باشد همیشه بجای

4 برازندهٔ ماه و کیوان و هور نگارندهٔ فر و دیهیم و زور

1 بینداخت آن تابداده کمند سران سواران همی کرد بند

2 چو آمد بنزدیک پیل سپید شد آن شاه چین از روان ناامید

3 چو از دست رستم رها شد کمند سر شاه چین اندر آمد ببند

4 ز پیل اندر آورد و زد بر زمین ببستند بازوی خاقان چین

1 نگه کرد خاقان ازان پشت پیل زمین دید برسان دریای نیل

2 یکی پیل بر پشت کوه بلند ورا نام بد رستم دیو بند

3 همی کرگس آورد ز ابر سیاه نظاره بران اختر و چرخ ماه

4 یکی نامداری ز لشکر بجست که گفتار ایران بداند درست

1 پس آگاهی آمد بافراسیاب که آتش برآمد ز دریای آب

2 ز کاموس و منشور و خاقان چین شکستی نو آمد بتوران زمین

3 از ایران یکی لشکر آمد بجنگ که شد چرخ گردنده را راه تنگ

4 چهل روز یکسان همی جنگ بود شب و روز گیتی بیک رنگ بود

1 بایوان شد و نامه پاسخ نوشت بباغ بزرگی درختی بکشت

2 نخست آفرین کرد بر کردگار کزو بود روشن دل و بختیار

3 خداوند ناهید و گردان سپهر کزویست پرخاش و آرام و مهر

4 سپهری برین گونه بر پای کرد شب و روز را گیتی آرای کرد

1 دبیر جهاندیده را پیش خواند سخن هرچ بایست با او براند

2 بفرمود تا نامهٔ خسروی ز عنبر نوشتند بر پهلوی

3 سرنامه کرد آفرین خدای کجا هست و باشد همیشه بجای

4 برازندهٔ ماه و کیوان و هور نگارندهٔ فر و دیهیم و زور

1 وزان جایگه لشکر اندر کشید بیک منزلی بر یکی شهر دید

2 کجا نام آن شهر بیداد بود دژی بود وز مردم آباد بود

3 همه خوردنیشان ز مردم بدی پری چهره‌ای هر زمان گم بدی

4 بخوان چنان شهریار پلید نبودی جز از کودک نارسید

1 وزان جایگه لشکر اندر کشید بیک منزلی بر یکی شهر دید

2 کجا نام آن شهر بیداد بود دژی بود وز مردم آباد بود

3 همه خوردنیشان ز مردم بدی پری چهره‌ای هر زمان گم بدی

4 بخوان چنان شهریار پلید نبودی جز از کودک نارسید