سهراب در شاهنامه ابوالقاسم فردوسی

1 چو خورشید تابان برآورد پر سیه زاغ پران فرو برد سر

2 تهمتن بپوشید ببر بیان نشست از بر ژنده پیل ژیان

3 کمندی به فتراک بر بست شست یکی تیغ هندی گرفته بدست

4 بیامد بران دشت آوردگاه نهاده به سر بر ز آهن کلاه

1 دگر باره اسپان ببستند سخت به سر بر همی گشت بدخواه بخت

2 به کشتی گرفتن نهادند سر گرفتند هر دو دوال کمر

3 هرآنگه که خشم آورد بخت شوم کند سنگ خارا به کردار موم

4 سرافراز سهراب با زور دست تو گفتی سپهر بلندش ببست

1 به گودرز گفت آن زمان پهلوان کز ایدر برو زود روشن روان

2 پیامی ز من پیش کاووس بر بگویش که مارا چه آمد به سر

3 به دشنه جگرگاه پور دلیر دریدم که رستم مماناد دیر

4 گرت هیچ یادست کردار من یکی رنجه کن دل به تیمار من

1 بفرمود رستم که تا پیشکار یکی جامه افگند بر جویبار

2 جوان را بران جامه آن جایگاه بخوابید و آمد به نزدیک شاه

3 گو پیلتن سر سوی راه کرد کس آمد پسش زود و آگاه کرد

4 که سهراب شد زین جهان فراخ همی از تو تابوت خواهد نه کاخ

1 وزان جایگه شاه لشکر براند به ایران خرامید و رستم بماند

2 بدان تا زواره بیاید ز راه بدو آگهی آورد زان سپاه

3 چو آمد زواره سپیده دمان سپه راند رستم هم اندر زمان

4 پس آنگه سوی زابلستان کشید چو آگاهی از وی به دستان رسید