آغاز کتاب در شاهنامه ابوالقاسم فردوسی

1 به نام خداوند جان و خرد کز این برتر اندیشه بر نگذرد

2 خداوند نام و خداوند جای خداوند روزی ده رهنمای

3 خداوند کیوان و گَردان سپهر فروزندهٔ ماه و ناهید و مهر

4 ز نام و نشان و گمان برتر است نگارندهٔ بر شده پیکر است

1 کنون ای خردمند وصف خرد بدین جایگه گفتن اندر خورد

2 کنون تا چه داری بیار از خرد که گوش نیوشنده ز او بر خورد

3 خرد بهتر از هر چه ایزد بداد ستایش خرد را به از راه داد

4 خرد رهنمای و خرد دلگشای خرد دست گیرد به هر دو سرای

1 چو زین بگذری مردم آمد پدید شد این بندها را سراسر کلید

2 سرش راست بر شد چو سرو بلند به گفتار خوب و خرد کار بند

3 پذیرندهٔ هوش و رای و خرد مر او را دد و دام فرمان برد

4 ز راه خرد بنگری اندکی که مردم به معنی چه باشد یکی

1 از آغاز باید که دانی درست سر مایهٔ گوهران از نخست

2 که یزدان ز ناچیز چیز آفرید بدان تا توانایی آرد پدید

3 سرمایهٔ گوهران این چهار بر آورده بی‌رنج و بی‌روزگار

4 یکی آتشی بر شده تابناک میان آب و باد از بر تیره خاک

1 چراغ است مر تیره شب را بسیچ به بد تا توانی تو هرگز مپیچ

2 چو سی روز گردش بپیمایدا شود تیره گیتی بدو روشنا

3 پدید آید آنگاه باریک و زرد چو پشت کسی کو غم عشق خْوَرد

4 چو بیننده دیدارش از دور دید هم اندر زمان او شود ناپدید

1 تو را دانش و دین رهاند درست در رستگاری ببایدت جست

2 و گر دل نخواهی که باشد نژند نخواهی که دائم بوی مستمند

3 به گفتار پیغمبرت راه جوی دل از تیرگی‌ها بدین آب شوی

4 چه گفت آن خداوند تنزیل و وحی خداوند امر و خداوند نهی

1 سخن هر چه گویم همه گفته‌اند بر باغ دانش همه رفته‌اند

2 اگر بر درخت برومند جای نیابم که از بر شدن نیست رای

3 کسی کو شود زیر نخل بلند همان سایه ز او بازدارد گزند

4 توانم مگر پایه‌ای ساختن بر شاخ آن سرو سایه فکن

1 ز یاقوت سرخ است چرخ کبود نه از آب و گرد و نه از باد و دود

2 به چندین فروغ و به چندین چراغ بیاراسته چون به نوروز باغ

3 روان اندر او گوهر دل‌فروز کز او روشنایی گرفته است روز

4 ز خاور بر آید سوی باختر نباشد از این یک روش راست‌تر

1 چو از دفتر این داستان‌ها بسی همی خواند خواننده بر هر کسی

2 جهان دل نهاده بدین داستان همان بخردان نیز و هم راستان

3 جوانی بیامد گشاده زبان سخن گفتن خوب و طبع روان

4 به شعر آرم این نامه را گفت من از او شادمان شد دل انجمن

1 دل روشن من چو برگشت از اوی سوی تخت شاه جهان کرد روی

2 که این نامه را دست پیش آورم ز دفتر به گفتار خویش آورم

3 بپرسیدم از هر کسی بی‌شمار بترسیدم از گردش روزگار

4 مگر خود درنگم نباشد بسی بباید سپردن به دیگر کسی