مقطعات در دیوان اشعار بابافغانی شیرازی

1 حال من و عدو مثل آتشست و نی از تیزیش نترسم اگر نیش می شود

2 هر چند بیش می کند از جهل قصد من می سوزد و جراحت من بیش می شود

1 بندهٔ همت او باش فغانی که ز جود هرچه گوید همه را بخشد و منت ننهد

2 یا نگوید که به سائل بدهم صد درهم یا چو آرد به زبان جهد کند تا بدهد

1 شاه عالم پناه اسماعیل که جهان ملک اوست یک قلمه

2 روز جولان ز اسب زیر آورد شهسواران و صاحبان رمه

3 سفله را هم پیاده کرد کنون بجزا خود نشسته اند همه

1 دوش بگرفت محتسب مستم همره او پی قصاص شدم

2 گرم بگرفته بود همچو تبم عرقی کردم و خلاص شدم

1 ای من غلام همت مردی که بی سخن با شاعرش سخاوت و لطف پیاپیست

2 و آنرا که شعر دادم و بستد بجایزه آبستن منست اگر حاتم طیست

1 صاحب کرمی که مرگ زر دید بر اوج بقا بسی نکو رفت

2 آن کس که نخورد و بیشتر ساخت قارون شد و در زمین فرو رفت

1 شرم دار از چشم مردم چند سازی ای فلک آبروی دردمندان را روان چون آب جوی

2 تا بکی سرگشته گردانی پی وجهی که آن گر دهی یکرو سیه سازی وگرنه هر دوروی

1 فغانی فی المثل در عالم خاک اگر نان را نمی یابی وگر آب

2 مبر حاجت بر ارباب دنیا که روزی می‌رساند رب ارباب

1 ای آنکه فلک طاق حریم حرمت را از قدر و شرف کعبه ی ارباب صفا گفت

2 عمری ز طواف در این خانه فغانی جایی نشد و مقصد و مقصود ترا گفت

3 آخر چو ندید از تو امید نظر و لطف قطع نظر از خاک درت کرد و دعا گفت