کفن سیاه در نمایشنامه میرزاده عشقی

1 خلقت من در جهان یک وصله ناجور بود من که خود راضی به این خلقت نبودم زور بود؟

2 خلق از من در عذاب و من خود از اخلاق خویش از عذاب خلق و من، یارب چه ات منظور بود؟

3 حاصلی ای دهر، از من، غیر شر و شور نیست مقصدت از خلقت من، سیر شر و شور بود؟

4 ذات من معلوم بودت نیست مرغوب از چه ام: آفریدستی؟ زبانم لال، چشمت کور بود؟

1 ز اظهار درد، درد مداوا نمی‌شود شیرین دهان به گفتن حلوا نمی‌شود

2 درمان نما، نه درد که با پا زمین زدن این بستری ز بستر خود پا نمی‌شود

3 می‌دانم ار که سر خط آزادگی ما با خون نشد نگاشته، خوانا نمی‌شود

4 باید چنین نمود و چنان کرد چاره جست لیکن چه چاره با من تنها نمی‌شود؟

1 ای بلهوس، تراست به سر، گر هوای لر یا آن که گشته تنگ، دلت از برای لر

2 رو کن دمی به سوی شهر بروجرد از صفا بنگر به کوه و دشت و بیابان جفای لر

3 منعم به کوه و دشت و بیابان غریب نیست جز آن دمی که خانه کند در سرای لر

4 من خود شدم به شهر بروجرد در بهار وقتی که بود موسم نشو و نمای لر

1 گرسنه چون شیرم و برهنه چو شمشیر برهنه‌ای شیر گیر و گرسنه‌ای شیر

2 برهنه ام دستگیریم نکند کس! دست نگیرد کسی به برهنه شمشیر

3 من دم شیرم، ببازیم نگرفتند کس نه به بازی، گرفته است دم شیر

4 گرسنه از درد، دلش همچو تهی طبل شهر خبر سازد، ار نماید تقدیر

1 در سر پیری برهنه پا بد «مولییر» گاو بدزدید در شباب «شکسپیر»

2 زنده در آتش «برونو» را بفکندند مرده وی را کنند این همه تکبیر

3 «بن جبرول » آن همه ز خلق ستم دید شد «روسو» در عهد خویش آن همه تحقیر

4 از پی تجلیل نامشان نک میلیون: میلیون اصراف می کنندی و تبذیر

1 باری ازین عمر سفله سیر شدم سیر تازه جوانم ز غصه پیر شدم پیر

2 پیر پسند ای عروس مرگ! چرائی؟ من که جوانم، چه عیب دارم «بی پیر»؟

3 زود به من هر چه می کنی، بکن ای دهر! آنچه ز دست آید، مباد کنی دیر!

4 از چه بر اوضاع کائنات نخندم؟ مسخره بازیست این جهان زبر و زیر!

1 خوشا اطراف تهران و خوشا باغات شمرانش خوشا شب های شمرانش و خوشا بزم مقیمانش

2 شب اندر صحن «زرکنده » مه است آنقدر آکنده که گردون است شرمنده، ز یکتا ماه تابانش

3 نگاران خود آراسته، به هر یک لحظه یک دسته به ناز آهسته آهسته، خرامان در خیابانش

4 من بیچاره درویشم، نه در فکر کم و بیشم، نه در اندیش تجریشم، نه در تشویش بستانش

1 سزد ای شام چرخ تیره وش! وقتی سحر گردی نه هر شام و سحر، ای تیره گردون تیره تر گردی

2 چه ظلم است؟ این مدام آسایش آسودگان خواهی پی آزردن آزردگان شام و سحر گردی!

3 چه عدل است؟ این به کام نیک بختان نوش آشامی! سپس اندر به جان، زشت اختران را نیشتر گردی!

4 چه لازم؟ خلقت خوش طلعان و تیره اقبالان که بی خود باعث ترجیح این بر آن دگر گردی

1 نوع بشر سلاله قابیل جابری: آموخت از نیاش، به جای برادری

2 جنگ است جنگ، خاک اروپا نهفته است در زیر یک صحیفه پولاد اخگری

3 ایتالی و فرانسه و روس و انگلیس بلغار و ترک و ژرمن و اتریش و هنگری

4 بس بمب و توپ جای به جا کرده کوه و دشت ترسم دگر فتد، کره از این مدوری

1 عاشقی را شرط تنها ناله و فریاد نیست تا کسی از جان شیرین نگذرد فرهاد نیست

2 تا نشد رسوای عالم کس نشد استاد عشق نیم رسوا عاشق، اندر فن خود استاد نیست

3 ای دل از حال من و بلبل چه می‌پرسی برو ما دو تن شوریده را کاری به جز فریاد نیست

4 به به از این مجلس ملی و آزادی فکر من چه بنویسم قلم در دست کس آزاد نیست