مثنویات در دیوان اشعار میرزاده عشقی

1 مرحبا ای (کوهی) نیکو نهاد لشخوران مردند، کوهی زنده باد

2 آفرین بر خامه حقگوی تو مرحبا بر چشم و بر ابروی تو

3 این یکی می گفت هی با آن یکی تازه گشته، کوهی ما عینکی

4 پای کوهی، لایق پوتین بود کی سزای گیوه چرکین بود

1 یکی را ز تن، جامه در دزدگاه بکندند از کفش پا تا کلاه

2 پس آنگاه، آن روز تا شب دوید که تا بر دهی، نیمه شب در رسید

3 بشد در سرای خداوند ده که چیزی مرا ای خداوند ده

4 که تا پوشد اندام خود این غلام بد اندر دهانش هنوز این کلام:

1 چراغ الذاکرین، آن مرد جیغو کند در مجلس شوری هیاهو

2 چراغ الذاکرین، مانند زاغ است گمان دارد که مجلس مثل باغ است

3 نماید جیر و ویر نابه‌هنگام دهد بر حامیان ملک دشنام!

4 همه دانند خوب، این هوچی لوس ز شه زر خواست اما گشت مأیوس