مثنویات در دیوان اشعار میرزاده عشقی

1 مرا گر به جاوید؟ عمری دهند سپس بر سرم، تاج شاهی نهند

2 همانا شود، ز آن من کشوری در آید به فرمان من لشکری

3 یکی تخت زر، زیر پایم نهند به نیکوترین قصر، جایم دهند

4 دو صد دختر مهوش گلعذار بگردند دائم مرا در کنار

1 «بوآلو»، شاعر گویای مغرب حکیم بخرد دانای مغرب

2 در این نکته چه خوش گفت این سخن را که بس خوش آمد از این نکته من را:

3 که اندر چارپایان چرایی و یا ماهی و مرغان هوایی

4 ز هر تیره گروه نسل حیوان ندیدم ابلهی مانند انسان

1 شنیدم نویسنده ای در قدیم نویسنده پاک رأی و حکیم

2 گزیده یکی چامه، انشا نمود شه عصر از آن نامه رسوا نمود

3 گرفت آن هجانامه، آنسان رواج که شه را درون شد، به سر بیم تاج

4 بفرمود کآن نامه ها سوختند لب آن نویسنده را دوختند

1 بهارا به پائیز ما، دیده دوز ز کلک تموزین دی، وی بسوز

2 ملک را ز ما نیز این نکته گوی: که پیش آمده ملک نبود نکوی!

3 شها! صفحه غرب؛ اقلیم تو بیندیش زانگه که افتد گرو

4 به پاداش این جمله باد گران که آورده اینسان ز ری بس خزان

1 این شنیدستم که عیسی، مرده ای را زنده کرد مرده ای را زنده کرد و نام خود پاینده کرد

2 نیم گیتی شد مسخر از طریق دین او شد جهان آئینه دار چهره آئین او

3 هر دو فرسخ یک کلیسائی بپا بر نام او گشت تاریخ همه تاریخ ها ایام او

4 وقف شد یکشنبه ها از بهر نام نیک او روز و شب ناقوس ها، گوینده تبریک او

1 آنکو نموده است: استیضاح از جهان اکنون ز وی کنند، ستیضاح ابلهان

2 گویند از چه ناصرالاسلام این همه؟ . . . حبیب می کند انگشتی در دهان

3 پاسخ دهد ز حالت امروز مملکت حیرت زده همی نهم انگشت بر زبان

4 گویند از چه روست که همواره خفته او پشت حبیب ز اول شب تا سحرگهان

1 خری از گلستان باغی گذشت بسی گل به ره دیده، وقعی نهشت

2 نسنجید کآن جلوه گل، ز چیست؟ نفهمید فریاد بلبل ز کیست؟

3 رسید او به جائی که ره تنگ بود بسی شاخه، در راه آونگ بود

4 طبیعی است بر جسم آن شاخسار بدانسان که گل بود، بد نیز خار

1 به لندن کرد نطقی، لرد معروف کزو یک ملتی، گردیده مشعوف

2 برای موطن جمشید و سیروس خورد آن ناطق مشهور افسوس؟!!

3 چنان می سوزدش دل، آن یگانه! که صاحب خانه ای از بهر خانه

4 گهی با روس بندد عهد و پیمان به قصد این که گیرد، خاک ایران:

1 به پندار دانای مغرب زمین پدید آور پند نو «داروین»

2 زمانه ز میمون، دمی کم نمود سپس ناسزا نامش، آدم نمود

3 اگر آدمیت بر این بی دمی است؟ دمی کو که من عارم از آدمیست

4 چو اجدادم ای کاش، میمون بدم که در جنگلی، راحت اکنون بدم

1 مرحبا ای (کوهی) نیکو نهاد لشخوران مردند، کوهی زنده باد

2 آفرین بر خامه حقگوی تو مرحبا بر چشم و بر ابروی تو

3 این یکی می گفت هی با آن یکی تازه گشته، کوهی ما عینکی

4 پای کوهی، لایق پوتین بود کی سزای گیوه چرکین بود