رباعیات در دیوان اشعار عراقی

1 آیا خبرت شود عیانم روزی؟ تا بر دل خود دمی نشانم روزی

2 دانم که نگیری، ای دل و جان، دستم در پای تو جان و دل فشانم روزی

1 ای کرده به من غم تو بیداد بسی دریاب، که نیست جز تو فریاد رسی

2 جانا، چه زیان بود اگر سود کند از خوان سگان سر کویت مگسی؟

1 گر شهره شوی به شهر شرالناسی ور گوشه گرفته‌ای، تو در وسواسی

2 به زان نبود، گر خضر و الیاسی کس نشناسد تو را، تو کس نشناسی؟

1 چون خاک زمین اگر عناکش باشی وز باد هوای دهر ناخوش باشی

2 زنهار! ز دست ناکسان آب حیات بر لب ننهی، گرچه در آتش باشی

1 ای کاش! بدانمی که من کیستمی؟ تا در نظرش بهتر ازین زیستمی

2 یا جمله تنم دیده شده، تا شب و روز در حسرت عمر رفته بگریستمی

1 گر مونس و همدمی دمی یافتمی زو چاره و مرهمی همی یافتمی

2 از آتش دل سوختمی سر تا پای از دیده اگر نمی نمی‌یافتمی

1 گر من به صلاح خویش کوشان بدمی سالار همه کبودپوشان بدمی

2 اکنون که اسیر و رند و می‌خوار شدم ای کاش! غلام می‌فروشان بدمی

1 حال من خستهٔ گدا می‌دانی وین درد دل مرا دوا می‌دانی

2 با تو چه کنم قصهٔ درد دل ریش؟ ناگفته چو جمله حال ما می‌دانی

1 در عشق ببر از همه، گر بتوانی جانا طلب کسی مکن، تا دانی

2 تا با دگرانت سر و کاری باشد با ما سر و کارت نبود، نادانی

1 گفتم که: اگر چه آفت جان منی جان پیش کشم تو را، که جانان منی

2 گفتا که: اگر بندهٔ فرمان منی آن دگران مباش، چون زآن منی