مقطعات در دیوان اشعار امامی هروی

1 آسمان داد فخرالملک خورشید زمین ای جهان را عهد انصاف تو ایام شباب

2 ای خداوندی که نوک کلک ملک آرای تو هادی تیغ ممالک پرور مالک رقاب

3 قهر و لفظش دستگیر آتش و آبند از آن کاندرین نار و نعیمست، اندر آن رنج و عذاب

4 گر ز آب لطف و تاب قهر تو یاد آورد آب داند دهشت لطف تو از درّ خوشاب

1 ثبت فرمای تا شوی واقف بی توقف ز نام آن محبوب

2 پارسی مدام و تازی خواب این یکی راست و آن دگرمغضوب

1 بخدائی که بی ارادت او سرورا برگ خوش خرامی نیست

2 که ترا گرچه بنده بسیارند بنده ی خاص جز امامی نیست

1 کافی دین و دولت ای صدری که جنابت سپهر آیات است

2 روح پرورده ی ضمیر مرا تا مدیح تو ورد اوقاتست

3 حرز دوشیزگان پرده غیب همه یا کافی المهماتست

1 ای اختر آسمان سمندت چرخ از شرف تو در و بالست

2 کز نقش تو هر خطی سپهریست وز نقش تو هر خطی خیالست

1 ای خداوندی که دائم پیر چرخ همچو دولت در هوای جاه تست

2 خاک درگاهت، امامی، بنده وار چون فلک در سایه درگاه تست

3 زنده گردانش که جانش در جهان در هوای حضرت دلخواه تست

1 تاج دین و دولت ای صدری که گرد موکبت دیده افلاک و انجم را مکحل می‌کند

2 کلک دولت‌پرورت روح‌الامینی دیگر است لاجرم هردم هزاران وحی منزل می‌کند

3 لفظ معنی پرورت گر آسمان داد نیست مشکل بیداد را بر خلق چون حل می‌کند

4 زرگر دست ترا رسمی‌ست کاندر روز بذل افسر امید سائل را مکلل می‌کند

1 زهی دین پروری کاندر بنانت سپهر دولتست و اختر داد

2 مسیر خامه ی گیتی پناهت در انصاف تو بر خلق بگشاد

3 ز بهر بندگی در پیش کلکت زبان بسته است چون نی سرو آزاد

4 سحرگه بخل را در خواب دیدم که بر در گاه تو هر لحظه چون باد

1 پناه تیغ و قلم آفتاب مشرق ملک توئی که نور تو خورشید را بپوشاند

2 توئی که حرف مدیر تو هر سحر، گیتی برای رفع حوادث بر آسمان خواند

3 کنار بحر زند موج ز آب دیده ی ابر بگاه آنکه بیان تو شکر افشاند

4 هزار بار بهر دم زمانه دریا را ز شرم بخشش دست تو آب گرداند

1 آن شنیدی که خار در گلزار گل خوشبوی را برادر خواند

2 راست می گفت لیکن از پی خار هیچ دانا درخت گل ننشاند

3 بلکه دانا چو گلبنی پرورد چون بر اندام اولیا افشاند

4 ای امامی بگل نگردد خار چشم ادراکت از چه خیره بماند