مثنویات پراکنده در دیوان اشعار شیخ بهایی
1 گر نبود خنگ مطلی لگام زد بتوان بر قدم خویش گام
2 ور نبود مشربه از زر ناب با دو کف دست، توان خورد آب
3 ور نبود بر سر خوان، آن و این هم بتوان ساخت به نان جوین
4 ور نبود جامهٔ اطلس تو را دلق کهن، ساتر تن بس تو را
1 از سمور و حریر بیزارم باز میل قلندری دارم
2 تکیه بر بستر منقش، بس بر تنم، نقش بوریاست هوس
3 چند باشم مورع‌الخاطر ز استر و اسب و مهتر و قاطر
4 تا کی از دست ساربان نالم که بود نام او گم از عالم
1 دلم از قال و قیل گشته ملول ای خوشا خرقه و خوشا کشکول
2 لوحش الله، ز سینه‌جوشی‌ها یاد ایام خرقه‌پوشی‌ها
3 ای خوش ایام شام و مصر و حجاز فارغ از فکرهای دور و دراز
4 باز گیرم شهنشهی از سر و ز کلاه نمد کنم افسر
1 یکدمک با خود آ، ببین چه کسی از که دوری و با که هم نفسی
2 جور کم، به ز لطف کم باشد که نمک بر جراحتم پاشد
3 جور کم، بوی لطف آید از او لطف کم، محض جور زاید از او
4 لطف دلدار اینقدر باید که رقیبی از او به رشک آید
1 دلا تا به کی، از در دوست دوری گرفتار دام سرای غروری؟
2 نه بر دل تو را، از غم دوست،دردی نه بر چهره از خاک آن کوی، گردی
3 ز گلزار معنی، نه رنگی، نه بویی در این کهنه گنبد، نه هایی، نه هویی
4 تو را خواب غفلت گرفته است در بر چه خواب گران است، الله اکبر
1 ای نسیم صبح، خوشبو می‌رسی از کدامین منزل و کو می‌رسی؟
2 می‌فزاید از تو جانها را طرب تو مگر می‌آیی از ملک عرب؟
3 تازه گردید از تو جان مبتلا تو مگر کردی گذر از کربلا؟
4 می‌رسد از تو نوید لاتخف می‌رسی گویا ز درگاه نجف
1 روح بخشی، ای نسیم صبحدم خود مگر می‌آیی از ملک عجم
2 تازه گردید از تو درد اشتیاق می‌رسی گویا ز اقلیم عراق
3 مردهٔ صد ساله یابد از تو جان تو مگر کردی گذر از اصفهان
1 چه خوش بودی اربادهٔ کهنه سال شدی بر من خسته یکدم حلال
2 که خالی کنم سینه را یک زمان ز غمهای پی در پی بی‌کران
3 رود محنت دهر از یاد من شود شاد این جان ناشاد من
4 به یادم نیاید، به صد اضطراب کلام برون از حد و از حساب
1 راه مقصد دور و پای سعی لنگ وقت همچون خاطر ناشاد تنگ
2 جذبه‌ای از عشق باید، بی‌گمان تا شود طی هم زمان و هم مکان
3 روز از دود دلم تاریک و تار شب چه روز آمد ز آه شعله بار
4 کارم از هندوی زلفش واژگون روز من شب شد، شبم روز از جنون
1 عادت ما نیست، رنجیدن ز کس ور بیازارد، نگوییمش به کس
2 ور برآرد دود از بنیاد ما آه آتش بار ناید یاد ما
3 ورنه ما شوریدگان در یک سجود بیخ ظالم را براندازیم، زود
4 رخصت اریابد ز ما باد سحر عالمی در دم کند زیر و زبر