قصاید ازرقی هروی
1 ز روی و قد تو بی شک صنوبر آید و ماه ز روشنی و بلندی که هستی ، ای دلخواه
2 اگر صنوبر و ماهی شگفت و طرفه است این شگفت و طرفه بود مردم از صنوبر و ماه
3 و شاق حلقۀ زلف ترا بشهر ختن شود بنافه درون حلقه حلقه مشک سیاه
4 غلام و بندۀ آن ساعتم ، کجا سرمست همی روی سوی درگاه بامداد پگاه
1 مرا درین تن و این دیدۀ چو لاله ستان همی فزاید نور و همی فروزد جان
2 وزین فروزش جان و از آن فزایش نور نداد بهره از آن چهره جز مرا یزدان
3 اگر بچشم کسان دلربای من نه نکوست سپاس از آن که نکوی منست و زشت کسان
4 ز گرگ چون رمه ایمن بود چنان نبود که در فراغ تن آسان بود همیشه شبان
1 المنه لله که خورشید خراسان از برج شرف گشت دگر باره درخشان
2 المنه لله که آراست دگر بار دیوان خراسان بسزاوار خراسان
3 المنه الله که از کشتی عصمت شد نوح نبی بی خطر از آفت توفان
4 المنه الله که یوسف بامارت بنشست و عدو گشت اسیر چه خذلان
1 طالع پیروز بختی ، مایۀ نیک اختری آسمان کامگاری ، آفتاب سروری
2 رسم دانی ، ملک سازی ، رزم جویی ، خسروی پیشوای روزگاری ، پادشاه کشوری
3 شمس دولت ، زین ملت کهف امت ، شه طغان آنکه نیکو همت او گشت از بدها بری
4 آن خداوندی که جمشید دگر در حشمت اوست امر او چون امر جمشیدست بر عالم جری
1 چو آفتاب شد از اوج خود بخانۀ ماه بخیش خانه رو و برگ بید و باده بخواه
2 شراب لعل بده ، اندکی بدور و بده میان دور درون ساتگینیی گه گاه
3 بدشت بادۀ رنگین تلخ نوشیدن کنون سبیل بود چون سپید گشت گیاه
4 بگر مگاه بدشت ار بیفگنی یاقوت چنان گداخته گردد که نقره اندر گاه
1 ای مر ابدان بزرگی را بپیروزی روان وی مر الفاظ سخاوت را ببخشیدن ضمان
2 بر تن دولت بقای جاه تو بهتر ز سر در سر همت هوای جود تو برتر ز جان
3 بردبار امرت آمد گیتی نا بردبار مهربان جاهت آمد گنبد نا مهربان
4 یادگاری دانم از طبع تو در دانش خرد مستعاری دانم از رای تو پاکی در روان
1 بهار تازه ز سر تازه کرد لاله ستان برنگ لاله می از یار لاله روی ستان
2 جهان جوان شد و ما همچنو جوانانیم می جوان بجوان ده درین بهار جوان
3 بشادکامی امروز داد خویش بده کجا کسی که ز فردا پذیرد از تو ضمان ؟
4 نه کار کژ جهان را تو راست خواهی کرد چگونه راست کنی؟ چون کژست کار جهان
1 ای سخن زیر دست خامۀ تو عقد لؤلؤست نظم نامۀ تو
2 خلق در سایۀ خرد باشد خرد اندر حصار سایۀ تو
3 مایۀ صد ادیب بتراشند ار بکاوند دست و جامۀ تو
4 کامۀ من بفضل خویش بجوی که منم زنده بهر کامۀ تو