قطعات در دیوان اشعار آذر بیگدلی

1 ایا خان عاقل، که زنجیر من به افسون و افسانه برداشتی

2 ازین پس نرنجی، چو رنجانمت که زنجیر دیوانه برداشتی

1 کریمی گر نباشد در زمانه بباید با لئیمان ساخت چندی

2 کشد شیراز تن سگ پوست ناچار بدستش گر نیفتد گوسفندی

1 غریب آزار دزد ساوجی شد به ساوه شحنه، نه هوشی نه هنگی

2 همانا مانده زان دریا که شد خشک ز یمن مولد احمد نهنگی

3 اگر رحم شهش گردن رهاند ز تیغ عدل، باری پالهنگی

1 در ایام سلطان حسین، آنکه نامش سرآمد بعدل از سلاطین نامی

2 شنیدم: وحید زمان عبد رحمن چه الطاف آن خسروش گشت حامی

3 چنان در فن نظم شد شهره آخر که گردیده قائمقام نظامی

4 چو جامی کشید از می التفاتش ز ارباب دانش، لقب یافت جامی

1 جهان مکرمت ای میرزا حسین که کرده ز جان و دل فلکت بندگی سپهر غلامی

2 اگر نه بوی تو آرد نسیم روضه ی رضوان نمیکند بمن تنگدل مشام مشامی

3 ستمکشان جهان، از جفای چرخ ستمگر؛ نمی شدند خلاص، ار نبود لطف تو حامی

4 تویی که، اسم تو بالای اسم جمله نویسم؛ بدفتری که نویسند ز اهل جود اسامی

1 ای صاحب مهربان که فیضت برخرد و کلان رسیده دانی

2 جود خاص و سخای عامت بر پیر و جوان رسیده دانی

3 وصف تو ز من بخلق عالم پیدا ونهان رسیده دانی

4 بر من چه غم از ندادن ریع؟! ز اهل برکان رسیده دانی

1 اصفهان، مصر بود و شد کوفه؛ ای که سر خیل کنیه ور زانی

2 کس بظلمت رضانه، گر نبود؛ مادرش زانیه، پدر زانی

3 بر سر خلق، دل نلرزیدت دلشان گوی کز چه لرزانی؟!

4 دادی ایمان بهای نان، جان نیز من دهم زر، که بیخبر زانی