بخش دوازدهم در اسرارنامه عطار نیشابوری

1 بر محمود شد دیوانهٔ خوار که هستم بر ایازت عاشق زار

2 بدو محمود گفت ای خوار مانده ز بهر لقمهٔ غم خوار مانده

3 همه عالم مرا زیر نگین است که ملک من همه روی زمین است

4 شمار لشگرم سیصد هزار است سلاح و اسب و گنجم بی شمارست

1 شبی آن پیر زاری کرد بسیار که یارب این حجاب از پیش بردار

2 حجابش چون نماندواو فرو دید دو عالم چون پیازی تو بتودید

3 بهر تویی جهانی پر رونده چه بر پهلو چه بر سر چه پرنده

4 گروهی سر نه، بی سر می‌دویدند گروهی پرنه، بی پر می‌پریدند

1 عزیزی گفت از عرش دلفروز خطاب آید بخاک تیر هر روز

2 که آخر از خدا آنجا خبر نیست خبر ده زانکه نتوان بی خبر زیست

3 همه حیران و سرگردان بماندیم درین وادی بی پایان بماندیم

4 که می‌داند که حال رفتگان چیست بخاک اندر خیال خفتگان چیست

1 یکی دیوانهٔ استاد در کوی جهانی خلق می‌رفتند هر سوی

2 فغان برداشت این دیوانه ناگاه که از یک سوی باید رفت و یک راه

3 بهر سویی چرا باید دویدن بصد سو هیچ جا نتوان رسیدن

4 تویی با یک دل ای مسکین و صد یار بیک دل چون توانی کرد صد کار

1 چنین گفتست آن پیرپر اسرار که نه گم می‌شوی تو نه پدیدار

2 اگر چون عرش اعلاگردی از عز بهیچت برنمی‌گیرند هرگز

3 وگر چون ذره‌ای گردی بخردی چنین گفت او که هم گم می‌نگردی

4 چه می‌خواهی چه می‌گوئی کجایی سخن از دوغ گوی ای روستایی

1 الاای سر بغفلت در نهاده بدنیا دین خود بر باد داده

2 که گفتت داوری کن یا فلک تو جگر خون کن ز مشتی بی نمک تو

3 ترا اندوه نان و جامه تا کی ترا از نام و ننگ عامه تا کی

4 ز بس کاندیشه بیهوده کردی نهاد خویش را فرسوده کردی

1 حکیمی را یکی زر در بدل زد حکیم اندر حق او این مثل زد

2 که در دامت چنان آرم بمردی که بر یک جست ده گردم بگردی

3 زهی هیبت که گردون یک اثر دید که بر یک جست چندینی بگردید

4 اگر صد قرن دیگر زود گردد چو از دودیست هم در دودگردد

1 غلامی با طبق می‌رفت خاموش طبق را سر بپوشیده بسرپوش

2 یکی گفتش چه داری بر طبق تو مکن کژی بگو با من بحق تو

3 غلامش گفت ای سرگشته خاموش چرا پوشیده‌اند این بر تو سر پوش

4 ز روی عقل اگر بایستی این راز که تو دانستیی بودی سرش باز

1 بمنبر بر امامی نغز گفتار ز هر نوعی سخن می‌گفت بسیار

2 یکی دیوانه گفتش چه می‌گویی ز چندین گفت آخر می چه جویی

3 جوابش داد حالی مرد هشیار که چل سالست تا می‌گویم اسرار

4 بهر مجلس یکی غسلی بیارم چنین مجلس چرا آخر ندارم

1 بر آن پیر زن شد مرد مهجور که برگو سرگذشتی گفت هین دور

2 سرکس می‌ندارم این زمان من که سرگم کرده‌اند این ریسمان من

3 ببین چندین طلب کار دگرگون زفان ببریده و سر داده بیرون

4 چه گویم چون زفان این ندارم دلم خون گشت جان این ندارم