بخش دوازدهم در اسرارنامه عطار نیشابوری

1 شنودم من که غولی روستایی بشهر آمد بدست بی نوایی

2 ندیده بود اندر ده مناره تعجب کرد و آمد در نظاره

3 یکی را گفت این نیکو درختیست همانا دست کشت نیک بختیست

4 بگو تیمار دار کار این کیست کجا شد برگ این و بار این چیست

1 چنین گفتست آن دریای پر نور که خاک او بخرقانست مستور

2 که در عالم فقیر آنست کامل که اندر فقر خود باشد سیه دل

3 بگویم با تو این معنی مکن جنگ که تا نبود پس از رنگ سیه رنگ

4 سواد وجه فقر آید بدارین نسنجد ذره‌ای در فقر کونین

1 مگر می‌کرد درویشی نگاهی درین دریای پر در الهی

2 کواکب دید چون در شب افروز که شب از نور ایشان بود چون روز

3 تو گفتی اختران استاده اندی زفان با خاکیان بگشاده اندی

4 که هان ای غافلان هشیار باشید برین درگه شبی بیدار باشید