نزهت الاحباب عطار نیشابوری

1 هر گلی کان بود بر شاخی بچید بلبل بیچاره کان حالت بدید

2 در معنی از زبان عشق سفت این غزل بر سرگذشت خویش گفت

1 هر دو با هم آمدند تا گلستان رفت و او را برد نزد دلستان

2 چون جمال گل بدید آن مستمند از زبان خویشتن برداشت بند

3 در مدیح گل بصوت دل ربا داستانی خواند در پیش صبا

4 در میان ناله و زاری گذار گفت دورم بعد از این از خود مدار

1 آن شنیدی گفت پیری با پسر کای پسر از کاردنیا الحذر

2 خدمت یزدان خود کن روز و شب تا شود از خار تو پیدا رطب

3 آینهٔ جان را مصفا کن بذکر کلّ مصنوعات را می‌بین بفکر

4 در طریقت چون زدی دم ای فقیر هر که را بینی فتاده دستگیر