1. حمد وافر و ثنای متکاثره آفریدگاری را که نوع انسان را بر دیگر حیوانات مرتبت نطق تفضیل کرامت فرموده و زبان ایشان را در قفس دهان عندلیب آسا بگفتار درآورد و آخشیجانرا که ضد یکدیگرند در یک وجود با هم صلح داد جل جلاله و عم نواله و صلوات بیحد و تحیات بی حد از حضرت ربوبیت بروح مطهر و روضهٔ مقدسهٔ معنبر سید کاینات و خلاصهٔ موجودات محمد مصطفی علیه افضل الصلوات و اکمل التحیات و بر اولاد واحباب او باد.
1. بلبلی از گلستان دور اوفتاد
وز غم گل سخت مهجور اوفتاد
1. ای سرو سردار خوبان جهان
الامان از دست عشقت الامان
1. پس صبا این بیتها بر لوح دل
نقش کرد و گفت خود را العجل
1. من نمی‌دانم چه نیکو دلبرم
کز لطیفی در زر و در زیورم
1. چون صبا بشنید آن گفتار او
کرد تحسین بر چنان اشعار او
1. پیش از آن دم کاید ازمحبوب ذوق
قمری آمد با دل مدروح و شوق
1. گفت بلبل من دگر نایم بباغ
زانکه دارم دل ز جور او بداغ
1. ای چون من صد بنده و چاکر ترا
تا بکی باشم چنین غم خور ترا
1. نرم شد در عشق بلبل خاطرش
شفقتی بنمود طبع ماهرش
1. ای پر آتش داشته پیوسته دل
هر شکایت کان ز ما داری بهل
1. چون بخوانی این غزل با او بگوی
انتظارت می‌کشم زوتر بپوی