نزهت الاحباب عطار نیشابوری

1 ای سرو سردار خوبان جهان الامان از دست عشقت الامان

2 سخت زارم در فراق روی تو رحمتی کن بر من ای جان جهان

3 گر تو جان خواهی روان بخشم ترا زانکه تو جانی و من زنده بجان

4 صبر بی رویت ندارم یک نفس طاقت هجرت ندارم یک زمان

1 نرم شد در عشق بلبل خاطرش شفقتی بنمود طبع ماهرش

2 گل بخنده گفت با باد صبا ای ندیم من چه فرمائی مرا

3 چون صبا بشنید کردش آفرین گفت چون دیر آمدی ای نازنین

4 اعتمادی نیست بر دوران حسن زود گردد پاره شادوران حسن

1 من نمی‌دانم چه نیکو دلبرم کز لطیفی در زر و در زیورم

2 نیستم عاشق چرا هر صبحدم پیرهن را تا بدامن میدرم

3 دوست می‌دارند مردم روی من دل از ایشان من بدین رو میبرم

4 کس چه می‌ماند بمن از شاهدان بر سر خوبان از این روشنترم

1 چون بخوانی این غزل با او بگوی انتظارت می‌کشم زوتر بپوی

2 تا بخواهم عذر تو یکبارگی زانکه از ما دیدهٔ آوارگی

3 هیچ اندیشه مکن از دشمنان زانکه دارم بیعدد من دوستان

4 چون بدانند دوستان احوالهات رحمت آرند بر تو و آمالهات

1 پیش از آن دم کاید ازمحبوب ذوق قمری آمد با دل مدروح و شوق

2 گفت از گل غیبت بسیار او داشت صد انواع درد کار او

3 کرد غمّازی بلبل هر زمان جان و دل در باخته بلبل روان

4 گفت ای بلبل ز من این پند گوش کن تلطف باش در هجران خموش

1 پس صبا این بیتها بر لوح دل نقش کرد و گفت خود را العجل

2 چون صبا نزدیک گل آمد زراه دید گل در گلستان همچو ماه

3 دید گل در گلستان سرفراز خوش نشسته از سر تمکین و ناز

4 دید گل را در چمن چون خسروی مه زرخسار لطیفش پرتوی

1 باز برگفتار بلبل شد نسیم همچو شبنم باز بر گل شد نسیم

2 گل صبا را گفت بلبل بیوفاست پیش ما آوردنش عین خطاست

3 مدتی با ارغوان می‌باخت عشق روز چندی یاسمن پرداخت عشق

4 خواهرم را آنکه نرگس نام اوست عاشق او بود کین خوب و نکوست

1 گفت بلبل من دگر نایم بباغ زانکه دارم دل ز جور او بداغ

2 بیوفائی پیشه دارد آن صنم لاجرم از دور بانگی می‌زنم

3 گر بدانی سازگاری می‌کند مهر پیوندی و یاری می‌کند

4 عاشق خود را نمی‌راند ز پیش می‌شدم نزدیک او با جان خویش

1 گفت بلبل و ای ازین جان باختن خویش را اندر بلا انداختن

2 ای گل نوخاسته باری بیا تا به بینی حال مسکین مرا

3 تا به بینی حال این بیچاره را عاشق دل دادهٔ غمخواره را

4 من نمی‌دانم چه سازم در فراق زانکه می‌سوزم ز تاب اشتیاق

1 چون صبا بشنید آن گفتار او کرد تحسین بر چنان اشعار او

2 گفت ای گل راست گفتی این سخن هست گفتار تو چون در عدن

3 شد منور از تو باغ و بوستان بی‌جمال تو مبادا گلستان

4 پارهٔ زر در دهان گل نهاد لاله آمد پیش و در پایش فتاد