خسرونامه عطار نیشابوری

1 الا ای ترجمان نفس گویا تویی کز تو نشد پوشیده مبدا

2 گهی املا کنی اسرار جان را گهی انها کنی راز نهان را

3 تو هم دربان جانی هم در دل هم از روی حقیقت همسر دل

4 لباس لطف در معنی تو پوشی نه یک تن با همه گیتی تو کوشی

1 بنام آنکه جان را زونشان نیست خرد را نیز هم یارای آن نیست

2 بگو تا عقل پیش او چه سنجد چنان ذاتی کجا در عقل گنجد

3 ازان معنی که او عقل آفریده ز مویی گرد ادراکش رسیده

4 اگرچه عقل داناست و سخنگوی نداند در حقیقت کنه یک موی

1 بشب فرخ چو مرد کاروانی برخویشان فرود آمدنهانی

2 مگر میرفت در بازار یک روز فتادش چشم بر دیدار فیروز

3 عجب ماند و بر او رفت فرّخ گرفتش در برو بگشاد پاسخ

4 که چون اینجا فتادی حال برگوی مرا از شاه و از دریا خبر گوی

1 بصدره نامهیی آغاز کردم گرفتم کلک و کاغذ باز کردم

2 ز آه آتشینم نامه میسوخت ز سوزنامه دست و خامه میسوخت

3 ز اشکم عالمی توفان رسیده جهانی آتشم از جان دمیده

4 گه آتش با فلک بالا گرفتی گه از اشکم زمین دریا گرفتی

1 الا ای پیک راه بی نهایت سلوکت را نه حدّست و نه غایت

2 چو راه بی نهایت پیش داری چرا دل بر مقام خویش داری

3 قدم در راه نه اِستادگی چیست سفر در پیش گیر افتادگی چیست

4 برو چندانکه چون محبوب گردی روش ساقط شود مجذوب گردی

1 بآخر کار حرب آغاز کرد او علم را دامن از هم باز کرد او

2 سپاهش خیمه بر هامون کشیدند چو لاله تیغها بر خون کشیدند

3 بدشت و کوه در چندان سپه بود که زان، روی همه عالم سیه بود

4 چو صور صبح در دنیا دمیدند ز بستر خفتگان در میرمیدند

1 چنین گفت او که کرد از وی روایت کسی کو بود راوی حکایت

2 که چون خسرو ز رنج و غم بیاسود همیشه شادمان و کامران بود

3 نیاسود از سرود رود ونخجیر نه از جام می و نز نغمهٔ زیر

4 بدینسان تا که شد بسیار سالش نیامد هیچ نقصان در کمالش

1 الا ای شاهباز ساعد شاه کلاهت چیست، از ماهیست تا ماه

2 تو بازی و کلاه تو چنانست که ترکش نیم ترک آسمانست

3 اگر از سر براندازی کلاهت نیاید هیچ چیزی بند راهت

4 کنون از هرچه می‌دانی برون آی چو با هیچ آمدی آنگه درون آی

1 چنین گفت آنکه پیر راستان بود که او گویندهٔ این داستان بود

2 که چون از مرگ گل شش سال بگذشت مگر بر شاه قیصر حال برگشت

3 سحرگاه اندر آمد حال او تنگ فرو کردند از عمرش شباهنگ

4 ز پیری چون کمان شد پشت او را جوانی رفت و پیری کشت او را