بخش چهلم در مصیبت نامه عطار نیشابوری

1 آن گدائی چون برست از نان و آب بعد مرگ او کسی دیدش بخواب

2 گفت حق با تو چه کرد ای مهربان گفت چون رفتم بر حق گفت هان

3 پیشم آور تا چه آوردی مرا گفتم آخر من چه دارم ای خدا

4 قرب پنجه سال رفتم در بدر راه پیمودم جهانی سر بسر

1 در مناجات آن بزرگ دین شبی پیش حق میکرد آه و یاربی

2 گفت الهی چون شود حشر آشکار بر لب دوزخ خوشی گیرم قرار

3 پس بدست آرم یکی خنجر ز نور خلق را میرانم از دوزخ ز دور

4 تا ز دوزخ سر بسر ایمن شوند در بهشت جاودان ساکن شوند

1 آن یکی اعرابئی از عشق مست حلقهٔ کعبه درآورده بدست

2 زار میگفت ای خدای ذوالعلو کردم آن خویش من آن تو کو

3 گر بحج فرمودیم حج کرده شد آنچه فرمودی بجای آورده شد

4 ور مرا در عرفه بایست ایستاد ایستادم دادم از احرام داد

1 بوسعید مهنه با مردان راه بود روزی در میان خانقاه

2 مستی آمد اشک ریزان بیقرار تا در آن خانقاه آشفته وار

3 پرده از ناسازگاری باز کرد گریه و بد مستئی آغاز کرد

4 شیخ کو را دید آمد در برش ایستاد از روی شفقت بر سرش

1 بود از آن اعرابئی بی توشهٔ یافته در شوره جائی گوشهٔ

2 گوشهٔ او جای مشتی عور بود آب او گه تلخ و گاهی شور بود

3 در مذلت روزگاری میگذاشت روز و شب در اضطراری میگذاشت

4 خشک سالی گشت و قحطی آشکار مرد شد از ناتوانی بی قرار