بخش چهلم در مصیبت نامه عطار نیشابوری

1 فاضل عالم فضیل آن ابر اشک گفت از پیغامبرانم نیست رشک

2 زانکه ایشان هم لحد هم رستخیز پیش دارند و صراطی نیز تیز

3 جمله با کوتاه دستی و نیاز کرده در نفسی زفان جان دراز

4 وز فرشته نیز رشکم هیچ نیست زانکه آنجا عشق و پیچاپیچ نیست

1 کاملی گفتست میباید بسی علم و حکمت تا شود گویا کسی

2 لیک باید عقل بی حد و قیاس تا شود خاموش یک حکمت شناس

3 دم مزن چون کن مکن مینشنوند با که گوئی چون سخن مینشنوند

4 ور کسی میبشنود اسرار تو مینشیند از حسد در کار تو

1 بود از آن اعرابئی بی توشهٔ یافته در شوره جائی گوشهٔ

2 گوشهٔ او جای مشتی عور بود آب او گه تلخ و گاهی شور بود

3 در مذلت روزگاری میگذاشت روز و شب در اضطراری میگذاشت

4 خشک سالی گشت و قحطی آشکار مرد شد از ناتوانی بی قرار

1 آن یکی اعرابئی از عشق مست حلقهٔ کعبه درآورده بدست

2 زار میگفت ای خدای ذوالعلو کردم آن خویش من آن تو کو

3 گر بحج فرمودیم حج کرده شد آنچه فرمودی بجای آورده شد

4 ور مرا در عرفه بایست ایستاد ایستادم دادم از احرام داد

1 بوسعید مهنه با مردان راه بود روزی در میان خانقاه

2 مستی آمد اشک ریزان بیقرار تا در آن خانقاه آشفته وار

3 پرده از ناسازگاری باز کرد گریه و بد مستئی آغاز کرد

4 شیخ کو را دید آمد در برش ایستاد از روی شفقت بر سرش