بخش چهلم در مصیبت نامه عطار نیشابوری

1 خطبهٔ در نعت و توحید خدای کرده بود انشا بزرگی رهنمای

2 سجع بود آن خطبه رنجی برده بود پیش شیخ کرکان آورده بود

3 چون بخواند آن خطبه را در پیش او خواست تحسین طبع دوراندیش او

4 شیخ گفتا بر دلم صد غم نهاد آن دل بیکارکاین برهم نهاد

1 کاملی گفتست میباید بسی علم و حکمت تا شود گویا کسی

2 لیک باید عقل بی حد و قیاس تا شود خاموش یک حکمت شناس

3 دم مزن چون کن مکن مینشنوند با که گوئی چون سخن مینشنوند

4 ور کسی میبشنود اسرار تو مینشیند از حسد در کار تو

1 این سخن نقلست از نوشین روان گفت اگر خواهی که رازت در جهان

2 دشمنت نشناسد از زشتی که اوست توبه نیکوئی مگو در پیش دوست

3 گردرین پرده نگهداری نفس هم نفس باشی و گرنه هیچکس

4 صبح اگر کشتی نفس را در دهان کی رسیدی این بشولش در جهان

1 با پسر لقمان چنین گفت ای پسر گرچه بسیاری سخن گفتم چوزر

2 ای عجب با آنکه لقمان آمدم از بسی گفتن پشیمان آمدم

3 لیک هرگز از خموشی کردنم نه پشیمان بود ونه غم خوردنم

1 از ارسطالیس پرسیدند راز کان چه میدانی که در عمر دراز

2 بی گنه در خورد زندان آمدست گفت آنچش حبس دندان آمدست

3 آنچه او محبوس میباید مدام آن زفان تست در زندان کام

4 دو در از دندان و دو در از لبش بسته میدارند هر روز و شبش

1 مصطفی گفتست جمعی از ملک می فرو آیند هر روز از فلک

2 گرد میگردند بر روی زمین تا کجا بینند جمعی اهل دین

3 کز خدای خویش میگویند باز صف زنند آن قوم گرد اهل راز

4 خویشتن را وقف آن منزل کنند زان سخن مقصود خود حاصل کنند

1 خاشه روبی بود سرگردان راه خاشه میرفتی همه در کوی شاه

2 سایلی پرسید ازو کای پرهوس خاشه چون در کوی شه روبی و بس

3 گفت تا خلقان بدانندم همه خاشه روب شاه خوانندم همه

4 تا ابد نقد من این انعام بس خاشه روب کوی شاهم نام بس

1 فاضل عالم فضیل آن ابر اشک گفت از پیغامبرانم نیست رشک

2 زانکه ایشان هم لحد هم رستخیز پیش دارند و صراطی نیز تیز

3 جمله با کوتاه دستی و نیاز کرده در نفسی زفان جان دراز

4 وز فرشته نیز رشکم هیچ نیست زانکه آنجا عشق و پیچاپیچ نیست

1 رهروی را چون درآمد وقت مرگ لرزهٔ افتاد بر وی همچو برگ

2 اشک میبارید همچون ابر زار پس چو آتش دست میزد بیقرار

3 سایلی گفتش چرائی منقلب در چنین وقتی چه باشی مضطرب

4 دل بخود باز آور و آرام گیر جمع کن خود را بشولید ممیر

1 کودکی میرفت و در ره میگریست کاملی گفتش که این گریه ز چیست

2 گفت بر استاد باید خواند درس چون ندارم یاد میگریم ز ترس

3 هرچه در یک هفته گفت استاد باز این زمانم جمله باید داد باز

4 زین غمم شاید اگر دل خون کنم چوب سخت و نیست نرم چون کنم