بخش سی و هفتم در مصیبت نامه عطار نیشابوری

1 بود محمود و حسن در بارگاه گشته هم خلوت وزیر و پادشاه

2 نه یکی آمد نه یک تن راه خواست نه گدائی قرب شاهنشاه خواست

3 هیچکس در دادخواهی ره نجست هم رعیت هم سپاهی ره نجست

4 بود بر درگاه آرامی عظیم نه امیدی هیچکس را و نه بیم

1 خواندمحمود را سر بی خویشئی عاشقی را مانده در درویشئی

2 عاشق درویش بود و سوخته سینهٔ همچون چراغ افروخته

3 گفت ای درویش با من راز گوی نکتهٔ از عشق وعاشق بازگوی

4 زانکه میگویند مرد عاشقست هرچه تو در عشق گوئی لایقست

1 بوعلی دقاق آن شیخ جهان شد بنزدیک مریدی میهمان

2 آن مرید از عشق او میسوخت زار کرده بودش روزگاری انتظار

3 شیخ بنشست آن مرید نونیاز گفت شیخا کی بخواهی رفت باز

4 گفت ناافتاده وصلی اتفاق پیش باز آوردی آواز فراق

1 کرد محمود از برای احترام یک شبی آزاد بسیاری غلام

2 گفت خواهی ای ایاز اینجایگاه تاکند آزادت امشب پادشاه

3 دست زد در زلف ایاز ماهروی حلقهٔ بگرفته از زنجیر موی

4 گفت اگر مردی چه باشی غرقهٔ تو جانت را آزاد کن زین حلقه تو

1 رفت دزدی در سرای رابعه خفته بود آن مرغ صاحب واقعه

2 چادرش برداشت راه در نیافت باز بنهاد و بسوی در شتافت

3 بازبرداشت و بیامد ره ندید باز چون بنهاد شد درگه پدید

4 گشت عاجز هاتفیش آواز داد گفت چادر باید این دم باز داد

1 در مناجات آن بزرگ کاردان گفت ای دانندهٔ‌اسرار دان

2 کور گردان خلق را در رستخیز پس مرا جاوید چشمی بخش نیز

3 تا نبیند هیچکس جز من ترا تا توانم دید بی دشمن ترا

4 بعد از آن چون مدتی بگذشت ازین زینچه میخواست او ز حق برگشت ازین

1 در رهی میشد سلیمان با سپاه دید جفتی صعوه را یک جایگاه

2 هر دو عشق یکدگر میباختند هر دو با دل سوختن میساختند

3 گاه این یک ناز کرد و گاه آن گاه این آغاز کرد و گاه آن

4 صعوهٔ عاشق زفان بگشاد و گفت تو به نیکوئی مرا طاقی و جفت

1 یک شبی میگفت یحیی ابن المعاد گر مرا بخشند دوزخ در معاد

2 هیچ عاشق را نسوزم تا ابد زانکه صد ره سوختست او از احد

3 هر که او یکبار نه صد بار سوخت چون توان از بهر او‌آتش فروخت

4 سایلی گفتش اگر کار اوفتد عاشقی را جرم بسیار اوفتد

1 کاملی گفتست کز بیم گناه گر نبودی پیش حاصل رنج راه

2 یا زجان کندن بلا بودی و بس یا عذاب گور بودی پیش و پس

3 یا صراطستی و یا میزانستی هرچه هستی آن همه آسانستی

4 این همه سهل است اگر نبود فراق چون بود فرقت دلی پر اشتیاق

1 در رهی میرفت بس زیبا زنی دید مردی چشم زن چون رهزنی

2 چشم زن در چشم زخمی ره زدش تیر مژگان برجگر ناگه زدش

3 زن روان شد مرد بر پی شد روان زن نگه کرد از پس و گفت ای جوان

4 چیست حالت گفت چشم رهزنت زد رهم چون چشم گفتم روشنت