بخش سی و هفتم در مصیبت نامه عطار نیشابوری

1 شد مگر معشوق طوسی ناتوان در عیادت رفت پیشش یک جوان

2 فاتحه آغاز کرد آنجایگاه تا دمد بادی بران مجنون راه

3 گفت اگر دادم بخواهی داد تو چون بخوانی بر حق افکن داد تو

4 هیچ درخور نیست این درویش را جمله او را بایدم نه خویش را

1 یوسف صدیق در زندان شاه دید روح القدس را آنجایگاه

2 گفت ای سر تاقدم جان نفیس در چه کاری تو دراینجای خسیس

3 در میان عاصیان چون آمدی کز کنار سدره بیرون آمدی

4 گفت پیشت آمدم ای رهنمای تا بگویم من که میگوید خدای

1 سالک آتش دل شوریده حال شد ز خیل حس برون پیش خیال

2 گفت ای در اصل یک ذات آمده پنج محسوست مقامات آمده

3 تو یکی و جملهٔ پاک و نجس میکنی ادراک همچون پنج حس

4 شم و ذوق و لمس با سمع و بصر کرده یک لوح ترا ذات الصور