بخش سی و هفتم در مصیبت نامه عطار نیشابوری

1 رفت دزدی در سرای رابعه خفته بود آن مرغ صاحب واقعه

2 چادرش برداشت راه در نیافت باز بنهاد و بسوی در شتافت

3 بازبرداشت و بیامد ره ندید باز چون بنهاد شد درگه پدید

4 گشت عاجز هاتفیش آواز داد گفت چادر باید این دم باز داد

1 شد مگر معشوق طوسی ناتوان در عیادت رفت پیشش یک جوان

2 فاتحه آغاز کرد آنجایگاه تا دمد بادی بران مجنون راه

3 گفت اگر دادم بخواهی داد تو چون بخوانی بر حق افکن داد تو

4 هیچ درخور نیست این درویش را جمله او را بایدم نه خویش را

1 بود محمود و حسن در بارگاه گشته هم خلوت وزیر و پادشاه

2 نه یکی آمد نه یک تن راه خواست نه گدائی قرب شاهنشاه خواست

3 هیچکس در دادخواهی ره نجست هم رعیت هم سپاهی ره نجست

4 بود بر درگاه آرامی عظیم نه امیدی هیچکس را و نه بیم