بخش سی و ششم در مصیبت نامه عطار نیشابوری

1 سالکی کاسرار قدسش دایه بود پیش حس آمد که اول پایه بود

2 گفت ای جاسوس ظاهر نام تو سوی باطن دایما آرام تو

3 پنج نوبت در همه عالم تراست شش جهت در زیر فرمان هم تراست

4 از قدم تا فرق ذات تو منیست از منی بیرون ذاتت ایمنیست

1 گفت وقت حلق خلقی در حجاز بهر سنت موی میکردند باز

2 از یکی پرسید آن مجنون راه کز چه اندازید موی اینجایگاه

3 گفت موی افکندن اینجا سنت است ترک این سنت دلیل محنت است

4 چون شنود القصه آن دیوانه راز گفت ای مشتی گدای بی نیاز

1 غافلی میشد بصحرا روز برف دید مردی را ز مردان شگرف

2 برف میرفت آن بزرگ و میگذشت دانه میپاشید در صحرا ودشت

3 برف در گرمی چو آتش میفشاند مرغکان را دانهٔ خوش میفشاند

4 غافل او را گفت ای بس بی خبر نیست وقت کشت این ناید ببر

1 ابن ادهم چون ادا کردی نماز دست بنهادی بروی خویش باز

2 روی گفتی من بپوشم از خطر تاب رویم باز نتوان زد مگر

3 زانکه میدانم که دست بی نیاز باز خواهد زد بروی من نماز

1 رفت آن غافل سوی مسجد فراز تاکسی دم زد بپرداخت از نماز

2 نه سجودی کرد لایق نه رکوع خواست کز مسجد کند عزم رجوع

3 بود در مسجد یکی مجنون مست بادلی پر شور و با سنگی بدست

4 مرد را گفتا که هین ای حیله جوی این نماز اینجا کرا کردی بگوی

1 بود کشتی گیر برنائی چو ماه سرکشان را سرنگون کردی براه

2 عاقبت از گردش لیل و نهار شد ز یک مویش سپیدی آشکار

3 موی را بر کند و بر دستش نهاد پس سرشک از چشم خون افشان گشاد

4 گفت در کشتی چو سرافراختم سرکشان را سرنگون انداختم

1 آن غریبی را وزارت داد شاه یافت عمری در وزارت آب و جاه

2 عاقبت چون پیری آمد کارگر خواست آن دستور دستوری مگر

3 گفت خواهم کرد عزلت اختیار زانکه میترسم ز مرگ ای شهریار

4 منع نکند پادشاه سرفراز تا روم زینجا بجای خویش باز

1 دید شیخی پاک دینی را بخواب چون سلامش گفت نشنود او جواب

2 گفت آخر ای بزرگ نیک نام از چه میندهی جوابم را سلام

3 چون تو میدانی که فرض است این جواب پس جوابم باز ده سر بر متاب

4 گفت میدانم که فرض است ای امام لیک بر ما بسته شد این در تمام

1 آن یکی دیوانه حیران میشتافت کلهٔ در راه گورستان بیافت

2 کرد پرخاک و نهفتش بر زمین آن یکی گفتش چرا کردی چنین

3 گفت مجنونش که ای از کار دور بوده است این کله پر باد غرور

4 میکنم پرخاک این سر تا مگر چون در آمد خاک باد آید بدر