بخش سی و ششم در مصیبت نامه عطار نیشابوری

1 کرد مجنونی بگورستان نشست مردهٔ را سردرآورده بدست

2 موی از آن سر پاک برمیکند زود در میان خاک میافکند زود

3 سایلی گفتش چه میجوئی ازین گفت ای غافل چرا گوئی چنین

4 مینگنجیدست این سر در جهان لیک موئی در نگنجد این زمان

1 آن یکی عیسی مریم را چه گفت گفت ای طاق ترا خورشید جفت

2 از چه خود را مینسازی خانهٔ گفت آخر من نیم دیوانهٔ

3 هرچه نبود تا ابد همبر مرا آن کجا هرگز بود در خور مرا

4 هرچه آن با تو فرو ناید براه فرق نبود چه گدا آنجا چه شاه

1 خسروی میرفت در صحرا و شخ با سپاهی در عدد مور و ملخ

2 جملهٔ صحرا غبار و گرد بود بانگ پیل و کوس و بردا برد بود

3 بود بر ره شاه را ویرانهٔ خفته بر دیوار آن دیوانهٔ

4 شاه چون پیش آمدش او برنخاست همچنان میبود کرده پای راست