بخش بیست و سوم در مصیبت نامه عطار نیشابوری

1 سالک آمد نه درو عقل ونه هوش وحشی آسا تنگدل پیش وحوش

2 گفت ای جنبندگان بحر و بر راه پیمایان عالم سر بسر

3 پایمال هر خس ودون گشتهاید در میان خاک در خون گشتهاید

4 در مقام نیستی افتادهاید چشم بر هستی حق بنهادهاید

1 بیدلی را بود مالی بر کسی در تقاضا رنج میدادش بسی

2 گرچه میرنجید مرد وام دار زر بدودادن نبودش اختیار

3 چون خصومت در میان بسیارشد بردو خصم آن کار بس دشوار شد

4 بود درویشی به بیدل گفت خیز تابود در گردنش تا رستخیز

1 بیدل دیوانهٔ در حال شد پیش دکان یکی بقال شد

2 گفت بر دکان چرا داری نشست گفت تا آید مرا سودی بدست

3 گفت چبود سود گفتا آنکه زود گر یکی داری دو گردد اینت سود

4 گفت کورست آن دلت دو ماحضر گر یکی گردد ترا سود این شمر

1 نازنین میرفت و بس شوریده بود گفتی از سرباز خوابی دیده بود

2 میگذشت او بر در مجلس گهی این سخن گفت آن مذکر آنگهی

3 این گل آدم خدا از سرنوشت چل صباح از دست قدرت میسرشت

4 بعد از آن گفتا دل مؤمن مدام هست در انگشت حق کرده مقام

1 روستائیی بشهر مرو رفت در میان مسجد جامع بخفت

2 بود بر پایش کدوئی بسته چست تا نگردد گم در آن شهر از نخست

3 دیگری آن باز کرد از پای او بست بر پا خفت بر بالای او

4 مرد چون بیدار شد دل خسته دید کاین کدو بر پای آن کس بسته دید

1 پیش شیخی رفت مردی نامدار از سر بی خویشئی بگریست زار

2 گفت سیرم از عبودیت همی وز ربوبیت بمن نرسد دمی

3 ماندهام بی این و بی آن من مدام چون کنم گفتا که سر می زن مدام

4 این سخن را گر محل آید پدید از سر علم و عمل آید پدید

1 بود ملاحی معمر کار دان زو کسی پرسید کای بسیار دان

2 از عجایبهای دریا بازگوی گفتش آن ملاح کای اسرار جوی

3 این عجبتر دیدهام من کز بحار در سلامت کشتی آید باکنار

4 کشتئی بر روی غرقابی مدام موج میآید دمادم بر دوام

1 در میان دشمنان پیری کهن دوستی راگفت ای نیکو سخن

2 کاین همه خلقند دایم غم زده ترک شادی کرده و ماتم زده

3 بیشتر غمشان ازان بینم مقیم تا چرا آخر خداوند کریم

4 آن کند جمله که خود خواهد مدام وانچه باید خلق را نکند تمام

1 دیر میآمد یکی از آب باز صوفیان کرده زفان در وی دراز

2 بوسعید مهنه گفت ای مردمان آب چون آرد فلانی این زمان

3 زانکه آب خوش که آن روزی ماست درنیامد تا شدی این کار راست

4 چون درآید برکشد آن آب مرد چون توان بیوقت هرگز آب خورد

1 کرد ازمکه عمر عزم سفر در سرای آبستنی بودش مگر

2 گفت الهی ای جهان روشن بتو رفتم و طفلم سپردم من بتو

3 چون عمر القصه بازآمد زراه مرده بود آبستنش از دیرگاه

4 از سر گور زن آوازی رسید کانچه بسپردی بیا کامد پدید