باب چهل و نهم: در سخن گفتن به زبان پروانه در مختارنامه عطار نیشابوری

1 پروانه به شمع گفت: ای در سر سوز هر لحظه مرا به شیوهٔ دیگر سوز

2 گر کارِ مرا هیچ سری پیدا نیست پیداست سرِ کارِ تُرا کمتر سوز

1 پروانه به شمع گفت: چند افروزی خوش سوزی اگر سوز ز من آموزی

2 هر لحظه سری دگر برآری در سوز ای شمع برو که سرسری میسوزی

1 پروانه به شمع گفت: «از روزِ نخست چون کشته شوم بر سرت از عهد درست

2 زنهار به اشکِ خود بشویی تو مرا» شمعش گفتا: «شهید رانتوان شست»

1 پروانه به شمع گفت: عیدِ تو خوش است قربانم کن که من یزیدِ تو خوش است

2 هم وعدهٔ تو خوش و وعید تو خوش است تو شاهدِ ما و ما شهیدِ تو خوش است

1 پروانه به شمع گفت: یارم باشی گفتا که اگر کشتهٔ زارم باشی

2 دَرْ رو به میان آتش و پاک بسوز گر میخواهی که در کنارم باشی

1 پروانه به شمع گفت: من بیش از تو خون میگریم به درد بر خویش از تو

2 چون تو سر زندگی نداری اینجا در پای تو مُردم و شدم پیش از تو

1 پروانه به شمع گفت: چون خوش افتاد حالی که مرا با چو تو سرکش افتاد

2 گویند که در سوخته افتد آتش این سوختهٔ تو چون در آتش افتاد

1 پروانه به شمع گفت: کیفر بردیم وز دستِ تو جان یک ره دیگر بردیم

2 شمعش گفتا: کنون مترس از آتش کان آتشِ سینه سوز با سر بردیم

1 پروانه به شمع گفت: گرینده مباش شمعش گفتا: ز من پراکنده مباش

2 کاتش بسرم چو اشک در پای افتاد سر میفکنندم که سر افکنده مباش

1 پروانه به شمع گفت: میسوزم خویش شمعش گفتا که نیستی دور اندیش

2 یک لحظه تو سوختی و رستی از خویش من شب تا روز سوختن دارم پیش