باب سی و هفتم: در صفت خط و خال معشوق در مختارنامه عطار نیشابوری

1 بر لب، خط فستقیش، پیوسته بماند و آن پسته دهان با جگری خسته بماند

2 ازتنگی پسته مغز را گنج نبود از پوست بجست و بر در بسته بماند

1 ای مورچهٔ خط! بدمیدی آخر برگرد مهش خط کشیدی آخر

2 گویند که در مه نرسد هرگز مور ای مور! به ماه چون رسیدی آخر

1 بی برگ گلش جامه قبا خواهم کرد باری بنپرسی که چرا خواهم کرد

2 آمد خط او و ورق گل بگرفت یعنی که من این ورق فرا خواهم کرد

1 گفتم: دل من ببردی ای جادو وش! گفتا: چکنم تو دل ندادی خوش خوش

2 گفتم: رخت آتش است و خطّت دودست گفتا که تو دود دیدهای از آتش

1 گفتم: ز خط تو بوی خون می‌آید وز خطّ تو عقل در جنون می‌آید

2 گفتا که خط از برای زر می‌آرم گفتم که زر از سنگ برون می‌آید

1 گه در خط دلبران شیرین نگرم گه در خد و خال و زلفِ مشیکن نگرم

2 از بس که رخِ سیم بران میبینم حیرت شدهام تا به کدامین نگرم

1 زین خط که لعل تو کنون می‌آرد دل خود که بود که جان جنون می‌آرد

2 سبزی خط تو سرخ‌رویی من است کان سبزه مرا خطّ به خون می‌آرد

1 از تیرِ غمت بسی جگر دوخته‌ای بر مشک خطت بسی جگر سوخته‌ای

2 مگذار که خطّ تو ز دستم بشود چون دست مرا بدان خط آموخته‌ای

1 گفتی: «خطم از لبم جدا خواهد شد وین وعده که میدهم وفا خواهد شد»

2 طوطی لبت به شکّر و آب حیاة منقار فرو برده کجا خواهد شد

1 ای زلفِ تو دامن قمر بگرفته ماه تو به مشک سر به سر بگرفته

2 طوطی خط فستقیت بر عناب حلقه زده و گردِ شکر بگرفته