باب سی و هفتم: در صفت خط و خال معشوق در مختارنامه عطار نیشابوری

1 یا رب چه خط است این که درآوردی تو تادست به بیداد برآوردی تو

2 دی خطّ به خون من همی آوردی و امروز خطی پر شکر آوردی تو

1 تا خط تو پشت بر قمر آوردست عقل از دل من روی به درآوردست

2 طوطی خط زمردینت بر لعل خطّی است که بر تنگ شکر آوردست

1 چون خط تو باعث گنه خواهد شد هر روز هزار دل ز ره خواهد شد

2 زین شیوه که خط تو محقق افتاد دیوان من از خطت سیه خواهد شد

1 اندیشهٔ ابروی تو پیوسته مراست وز حلقهٔ زلفت دل بشکسته مراست

2 چون خط تو رسته است و دهانت بسته عشقی است که بر رسته و بر بسته مراست

1 از پستهٔ تو سبزهٔ خط بر رسته است یا مغز ز پستهٔ تو بیرون جسته است

2 بر رسته دگر باشد و بر بسته دگر این طرفه که بر رستهٔ تو بربسته است

1 تا خط تو بر خون جگر میخوانم گوئی که غم دلم زبر میخوانم

2 از من ببری دلی چو خط آوردی زیرا که من از خط تو بر میخوانم

1 آن پسته میان مغز چون افتادست یا آن خط فستقی کنون افتادست

2 یا مغز دران پسته نمیگنجیدست وز تنگی جایگه برون افتادست

1 دوش آمد و گفت: «آمده‌ام حور سرشت تاختم کنم ملکت حوران بهشت»

2 گفتم: «به خطی سرخ بر آن زیر نویس» رویش به خطی سبز در آن زیر نوشت

1 از خجلت خط، رخت اگر پر عرق است بر جملهٔ خوبان جهانت سبق است

2 گر از ورق گلت خطی پیدا شد خط را ورقی باید و خط بر ورق است

1 از عشقِ خط تو سرنگون میگردم وز خال تو در میان خون میگردم

2 تا روی نمود نقطهٔ خال توام چون پرگاری به سر برون میگردم