باب سی و پنجم: در صفت روی و زلف معشوق در مختارنامه عطار نیشابوری

1 چون مشکِ خط تو سایه‌ور می‌افتد خورشید به زیرِ سایه درمی‌افتد

2 زیبنده‌ترست موی و بالا باری کان موی به بالای تو برمی‌افتد

1 زلف تودگر ز دست نگذارم من تا بو که دل از شست برون آرم من

2 گویم که دلِ مرا چراندهی باز گوئی که برو دلِ تو کی دارم من

1 ای پردهٔ دل پرده نوازت بوده جان هم نَفَسِ پردهٔ رازت بوده

2 من چون سرِ زلفِ تو به خاک افتاده دست آویزم زلفِ درازت بوده

1 بیچاره دلِ من که غمِ جانش نیست در درد بسوخت و هیچ درمانش نیست

2 گفتم که سرِ زلفِ تو دستش گیرد در پای فکندی که سر آنش نیست

1 گر لعلِ لبِ تو دَرِّ شهوارم داد زلف تو ز پی شکست بسیارم داد

2 با لعلِ لبِ تو کارِ ما چون زر بود زلفت به ستیزه تاب در کارم داد

1 تا کی کمرِ عهد و وفا باید بست زنّارم ازان زلفِ دو تا باید بست

2 چون کارِ من از لبِ تو مینگشاید دل در سرِ زلفِ تو چرا باید بست