باب بیست و هفتم: در نومیدی و به عجز معترف شدن در مختارنامه عطار نیشابوری

1 اینجا که منم، پردهٔ پندار بسی است وانجا که تویی، پردهٔ اسرار بسی است

2 تا زین همه پردهها که اندر راه است یا در تو رسم یا نرسم، کار بسی است

1 در عالم خوف روزگاری دارم زیرا که امید چون تو یاری دارم

2 چون من هر دم فرو ترم تو برتر تادر تو رسم درازکاری دارم

1 گر شادی تو معتبرم می‌آید در جنب غمت مختصرم می‌آید

2 هرچند وصال درخورم می‌آید اندوه فراق خوش‌ترم می‌آید

1 تا زلف تو چون کمند میبینم من افتاده دلم به بند میبینم من

2 هرگز نرسد دست به فتراک توام فتراک تو بس بلند میبینم من

1 ای گم شده از جای به صد جای پدید پیش تو نه جان نه عقل خود رای پدید

2 روزی صد ره ز پای رفتم تا سر لیکن تو نه در سری نه در پای پدید