باب بیست و ششم: در صفت گریستن در مختارنامه عطار نیشابوری

1 دل را که شد از یک نظر دیده خراب بنگر که چگونه باز شد رشته ز تاب

2 از مال جهان مرا چو چشمی و دلی است آن بر سر آتش است و این بر سر آب

1 اول دل من، عشق رخت در جان داشت چون پیدا شد مینتوان پنهان داشت

2 آن رفت که در دیده همی گشتم اشک کامروز به زور باز مینتوان داشت

1 گر دل نه چنین عاشق شیدا بودی از عشق تو یک لحظه شکیبا بودی

2 ای کاش هر آن اشک که در فرقت تو، من میریزم، هزار دریا بودی

1 خونی که من از دیده به در می‌ریزم هردم به مصیبتی دگر می‌ریزم

2 تا عشق رخ توام گریبان بگرفت دامن دامن، خون جگر می‌ریزم

1 آن دل که دمی بی تو سر جانش نبود جان در سر تو کرد و پشیمانش نبود

2 در ماتم درد تو بسی خون بگریست هم درد تواش بکشت و درمانش نبود

1 گرچه غمم از گریستن بیرونست هر روز مرا گریستن افزونست

2 ای ساقی جان فروز! در ده جامی تا سیر بگریم که دلم پرخونست

1 چون با غم تو دل مرا تاب نماند در دیدهٔ خون فشان من خواب نماند

2 ای ساقی دُردِ دَرد برجانم ریز تا خون گریم که در جگر آب نماند