باب شانزدهم: در عزلت و اندوه و درد وصبر گزیدن در مختارنامه عطار نیشابوری

1 خواهی که ز پرده محرم آیی بیرون، در پرده نشینی و کم آیی بیرون،

2 چون موی که از خمیر بیرون آید، از هژده هزار عالم آیی بیرون

1 تدبیر تو چیست بغض با حب کردن با هستی خویشتن تعصّب کردن

2 چون مینتوان قصد بدان لب کردن بنشستن و دایماً تعجّب کردن

1 تو خسته نهیی ز عشق، ور خستهئییی دل در غم عشق او به جان بستهئییی

2 گر آگهییی که گم چه گشتهست ازتو سر بر زانو نشسته پیوستهئییی

1 تا کی هنر خویش پدیدار کنی بنشینی و پوستین اغیار کنی

2 چون در قدمی هزار انکار کنی تنها بنشین که سود بسیار کنی

1 بد چند کنی کار نکو کن، بنشین سجادهٔ تسلیم فرو کن، بنشین

2 چون شیوهٔ خلق دیدی و دانستی خط بر همه کش روی بدو کن، بنشین

1 تا بر ره خلق مینشینی ای دل در خرمن شرک خوشه چینی ای دل

2 گر صبر کنی گوشه گزینی ای دل بینی که درآن گوشه چه بینی ای دل

1 ای دل هر دم غمی دگرگون میخور گردن بنه و قفای گردون میخور

2 وانگاه سری که گوی ره خواهد شد بر زانوی اندوه نِه و خون میخور

1 چون درد ترا تا به ابد درمان نیست گر شاد شوی به قطع جز نقصان نیست

2 هرگز ز طرب هیچ نخیزد بنشین در اندوهی که هرگزش پایان نیست

1 ای دل همه چارهٔ تو بیچارگی است در گوشه نشستن تو آوارگی است

2 نانت جگرست و آب خون خوارگیست اینست علاج تو که یکبارگی است

1 زین شیوه که اکنون دل دیوانه گرفت کلّی کم آشنا و بیگانه گرفت

2 چون شادی خویش زهر قاتل میدید در کوچهٔ اندوهگنان خانه گرفت