باب شانزدهم: در عزلت و اندوه و درد وصبر گزیدن در مختارنامه عطار نیشابوری

1 جانا دل من خویش به دریا انداخت خود را به بلا بر سر غوغا انداخت

2 اندوه همه جهان به تنهائی خورد پس شادی، اگر هست، به فردا انداخت

1 اوّل دل من بر سر غوغا بنشست هر دم به هزار گونه سودا بنشست

2 و آخر چو بدید کان همه هیچ نبود از جمله طمع برید و تنها بنشست

1 در راه تعب ترک طرب باید کرد وین نفس پلید را ادب باید کرد

2 ور در طلبی دریغ نیست ازگفتار چندانکه ببایدت طلب باید کرد

1 درعالم مرگ زندگانی دور است در رنج جهان گنج معانی دور است

2 خوش باش که دور مرگ نزدیک رسید ناکامی کش که کامرانی دور است

1 مردی چه بود رند و مقامر بودن آزاد ز اول و ز آخر بودن

2 یکرنگ به باطن و به ظاهر بودن نظّارگی و خموش و صابر بودن

1 از جزو به سوی کل سفر باید کرد وز کل به کل نیز گذر باید کرد

2 چون هر کل و هر جزو بدیدی و شدی آنگاه به کلِّ کل نظر باید کرد

1 هر پرده که بند پرده در خواهد خاست این پرده مثال آن دگر خواهد خاست

2 در پیش تو صد هزار پردهست نهان مشتاب که پرده پرده در خواهد خاست

1 گر دریائی ز شور بنشانندت ور تیز تکی چو مور بنشانندت

2 بنشین که ز خاستن نخیزد چیزی ور ننشینی به زور بنشانندت

1 تا کی باشی چو آسمان در تک و تاز در زیر قدم شو چو زمین پستِ نیاز

2 گر صبر کنی، صبر، کند کار تو راست ور نه پس و پیش میدو و کژ میباز

1 گر همچو فلک سالک پیوسته شوی آخر چو زمینِ پست بنشسته شوی

2 ای بس که دویدم من و عشقش میگفت: آهسته ترک که زود آهسته شوی!