از کس چو سخن نمیپذیری آخر از عطار نیشابوری مختارنامه 25
1. از کس چو سخن نمیپذیری آخر
آگه نشوی تا بنمیری آخر
ای عقلِ تو کرده مبتلای خویشت از عطار نیشابوری مختارنامه 26
1. ای عقلِ تو کرده مبتلای خویشت
از عقل، عَقیله هر زمانی بیشت
دردا که دلی که در جهان کار نداشت از عطار نیشابوری مختارنامه 27
1. دردا که دلی که در جهان کار نداشت
بگذشت و ز دین اندک و بسیار نداشت
مائیم به امر، پای ناآورده از عطار نیشابوری مختارنامه 28
1. مائیم به امر، پای ناآورده
یک عذر گره گشای ناآورده
گاهی به هوس حرف فنا میخوانیم از عطار نیشابوری مختارنامه 29
1. گاهی به هوس حرف فنا میخوانیم
گاهی ز هوس نزد بقا میمانیم
مائیم که نه سوخته و نه خامیم از عطار نیشابوری مختارنامه 30
1. مائیم که نه سوخته و نه خامیم
نه صاف چشیده و نه دُرد آشامیم
یک عاشق پاک و یک دل زنده کجاست از عطار نیشابوری مختارنامه 31
1. یک عاشق پاک و یک دل زنده کجاست
یک سوخته بی فکر پراکنده کجاست
دردا که غرور بود و بسیاری بود از عطار نیشابوری مختارنامه 32
1. دردا که غرور بود و بسیاری بود
یک یک مویم بتی و زنّاری بود
بیچاره دلم که خویش حُرْ میپنداشت از عطار نیشابوری مختارنامه 33
1. بیچاره دلم که خویش حُرْ میپنداشت
با دست تهی کیسهٔ پر میپنداشت
مسکین دل من تخم طلب کاشته بود از عطار نیشابوری مختارنامه 34
1. مسکین دل من تخم طلب کاشته بود
عمری عَلَمِ عِلْم برافراشته بود
گه خلوت بینِ هفت گلشن بودم از عطار نیشابوری مختارنامه 35
1. گه خلوت بینِ هفت گلشن بودم
گه گوشه نشینِ کنجِ گلخن بودم